Harpan - 01.12.1937, Qupperneq 29

H
A
P
A
N
R
Síðan hún koni heim, hefir hún haft
á hendi kennslu og skólastjórn. Eftir
að hafa aflað sér óvenju fjölpættrar
og viðtækrar kunnáttu, vill hún veita
sem flestum kynsystrum sínum hlut-
deild í henni.
Nú rekur hún sinn eigin skóla, sem
[iví miður getur aðeins veitt móttöku
12 námsmeyjuinj í senn.
Við erum undrandi yfir, að henni
skuli ekki veitt betri aðstaða. — En
sleppum pví. — Þarna úti í horni er
orgel með bunka af nótnabókum.
Kunni einhver að spila, er hann vel
peginn að orgelinu, og vitanlega syrgja
allir, er sungið geta, ef Árný má ráða,
pví að prátt fyrir allar annir hefir
hún gefið sér tíma til að unna söng og
hljóðfæraslætti. Hún getur alls staðar
verið með og sameinar undravel fé-
lagann og stjórnandaTin. Er hrókur alls
fagnaðar og lífið og sálin í starfinu.
En nú erum við búin að skoða
margt og skemmta okkur vel og hugs-
um til heimferðar, pótt meyjarnar vilji
helzt verða eftir í kvennaskólanum
og nema á einum stað pað, er ungfrú
Árný aflaði í víking erlendis — á
mörgum stöðum.
Við pökkum alla risnu og kveðjum
ungfrúna með peirri ósk, að hún hljóti
pau laun erfiðis síns og áhuga — að
geta bráðlega veitt móttöku í skóla
sinn — ekki tólf, heldur tólf sinnurn
tólf meyjum. Slíkt væri áreiðanlega
mikill fengur verðandi húsmæðrum.
Að pessu sinni höfum við ekki tíma
til að ganga á fjöllin í kring. En næst
er við komum í Hveragerði, verðum
við vel skóuð og gefum okkur tíma til
að njóta pess unaðar og hressingar,
sem í fjallgöngum er fólginn.
Mart. Magnússon.
Ef ég væri konungur.
Ég myndi ekki leggja þungan
skatt á alnnigann, en kýla á stór-
bokkunum. Ég myndi ekki gefa
yfirgangsseggjum eftir, ef því
væri að skipta. Ég myndi gera
þrjá að ráðgjöfum mínum, þá Öl-
laf, Villa og Bjarna. Svo myndi
ég láta hýða Axel fyrir þvaður
og pína Björgvin og Kristínu til
að giftast. Ég myndi láta hýða
Qest fyrir það, að hann hlýðir
ekki skipunum mínum. Svo myndi
ég leggia mikirin skatt á embætt-
ismanninn Helga Ólafsson og
konu hans. Gunnar Jónsson ætla
ég að gera að hershöfðingja, en
Halldór að h ermanni, Sigmund
að kamarhreinsara og Axel að
fjósamanni. Svo er ég að hugsa
um, að fá hjónin Björgvin og
Kristínu fyrir ræðumenn, af því,
að þau eru svo mælsk.
Eggert Ólafsson, 13 ára.
Skeiðaskóla, Árnessýslu.
Þegar ég las þessa glettnislegu
ritgerð, ♦skellihló ég „innan í
mér“, eins og strákurinn sagði
—- og ég býst við, að fleiri en
mér muni stökkva bros. Stenzt
ég ekki þá freistingu, að birta
hana, og vænti þess, að hún
skemmti hlutaðeigendum ekki
hvað sízt.
M. M.
155