Harpan - 01.12.1937, Blaðsíða 57

H A R P A N
Jólaengillinn
Á aðfangadag jóla kallaði guð
á jólaengilinn.
„Hvað á ég að gera?“ spurði
engillinn.
„Þú átt að fara ofan á jörðina",
sagði guð, „og koma þar til allra
barna.
„Og hvað á ég að segja þeim,
eða hvað á ég að gera fyrir
þau?“ sagði engillinn.
„Þú átt að haga því eftir ástæð-
unum“, svaraði guð. Þar sem þú
sérð barn, sem hefir verið að
gráta, áttu að þurrka af því tár-
in. Þar sem þú sérð barn, sem er
svangt, áttu að hafa áhrif á ein-
hvern, svo að hann gefi því að
borða. Þar sem þú sérð barn, sem
illa er til fara, áttu að láta ein-
hvern gefa því ný föt. Þar sem
þú sérð barn, sem er óþægt, áttu
að gera það gott og glatt um jól-
in og skapa því löngun til að
verða gott barn áfram. Hvar sem
þú sérð að eitthvað er að,
áttu að bæta það“.
„Ég skal gera mitt bezta“,
sagði engillinn og lagði af stað.
Hann kom niður á jörðina á
aðfangadaginn. Það var kalt úti.
— Engillinn kom að litlu húsi,
Fyrir utan það flögruðu fuglar
til og frá og leituðu ætis. Þeim
var auðsjáanlega kalt, og þeir
voru svangir, en þeir fundu ekk-
Brt.
Engillin leit inn um gluggann,
og sá, hvar lítil stúlka lék sér að
brúðu og allskonar gullum. Hann
horfði fast á hana, og eftir litla
stund stóð hún upp, fór til
mömmu sinnar og sagði:
„Mamma, mér finnst endilega, að
úti séu fuglar, sem ekkerthafaað
borða. En það má öllum til að
líða vel á jólunum. Ég ætla að
fara út og vita“..
„Hvaða vitleysa, barn!“ sagði
mamma hennar. „Þú deyrð úr
kulda, ef þú ferð út í þetta
veður“.
„Ég ætla þá bara að fleygja út
dálitlu af haframjöli handa fugl-
unum, því að ég er viss um, að
það eru fuglar úti“.
„Þú mátt það, Anna mín“,
sagði móðir hennar. Og svo
fleygði Anna litla nokkrum hand-
fyllum af haframjöli út í snjóinn
—■ og fuglarnir þyrptust að og
tíndu.
Þá fór engillinn að öðru húsi,
stóru og fínu, og leit þar inn um
alla glugga. Prúðbúin börn léku
sér í einni stofunni að allskonar
dýrindis gullum. í annari stofu
var fullorðna fólkið við gleði og
glaum að útbúa fallegt jólatré,
en uppi í þakherbergi lá gömul
kona, sem var veik og hrum.
Hún var alein, og myrkur í kring-
um hana. Það var ekkert ljós lát-
133