Harpan - 01.12.1937, Blaðsíða 21

H A
R
í þá. Hvernig stóð á þessu?
Hún fór að rúmunura — en
þar voru engin börn! — Hvað
hafði komið fyrir? Hafði ein-
hver rænt börnunum frá
henni? Hún hljóp að eldhús-
dyrunum. En hún stanzaði á
þröskuldinum af undrun yfir
því, er hún sá. Börnin sátu
þar klædd, greidd og þveg-
in við eldhúsborðið og
drukku kaffið sitt. Og þegar
hún kom inn, hlupu dreng-
irnir fagnandi á móti henni og
sá yngsti spurði :
„Hefur þú sofið vel,
mamma? Heldurðu að þú
verðir eins veik og Karla seg-
ir?“
Karla gaf honum bendingu
um að þegja, en hann lét sem
hann sæi það ekki og hélt á-
fram:
„Karla vakti okkur svo
snemma. Hún sagði, að þú
værir svo þreytt. — Og hún er
búin að festa tölurnar á bux-
urnar mínar“.
„Og hún burstaði skóna
mína“, sagði Kaj, „en það
get ég gert sjálfur framvegis.
Og við ætlum ekki að hlaupa
út í forina og pollana, og ekki
að klippa niður bréf á gólfið.
Og við ætlurn ekki — Hvað
var það annars, Karla?“
Karla var orðin stokkrjóð í
framan og anzaði ekki. En sá
litli hélt áfram að segja frá
öllu því, er skeð hafði um
morguninn.
„Karla hefir sjálf greitt sér
og fléttað hárið. Flétturnar eru
lítið eitt ójafnar, en Karla seg-
ir, að hún mpni fljótlega læra
að flétta sig. — En gerir það
nokkuð til, mamma, þótt flétí-
urnar séu ekki alveg jafnar?“
Mamma þeirra stóð orðlaus
og horfði frá einu til annars.
Síðan gekk li.ún til Körlu og
kyssti hana á kinnina.
„Karla, elsku barn, þú getur
ekki ímyndað þér, hve glöð
ég er. Þetta er svo miklu
meira en ég nokkru sinni þorði
að vona.
Karla reyndi að tala. Hana
langaði að segja mömmu
sinni, hversu mjög hún sæi
eftir því, að hafa ekki gert
þetta fyrir löngu síðan — en
hún kom engu orði upp, bara
hjúfraði sig upp að henni og
kyssti hana.
Pegar börnin litlu síðar
lögðu af stað í skólann, stóð
mamma þeirra við gluggann
og horfði mjög hugsandi eftir
þeim. Hvað hafði annars verið
að Körlu? Hún var gjörólík
sjálfri sér! Bara að hún væri
ekki veik? Hún hafði verið svo
einkennilega rjóð í kinnum og
augun svo gljáandi. Pegar hún
síðan gekk að saumaborðinu
og sá, að í nálapúðanum stócu
nálarnar allar þræddar, varð
147