Fréttablaðið - 15.12.2012, Side 34

15. desember 2012 LAUGARDAGUR| HELGIN | 34
Þið eigið tvö börn, eiga þau
einhvern séns á því að verða annað
en leikarar? „Það vona ég. Ég hef
oft heyrt leikara segja að þeir
ætli sko ekki að halda leikhúsinu
að börnunum sínum. Ég skil það
vel að þetta er ekki fag sem þú
vilt þröngva fólki inn í, frekar en
önnur fög. Til þess að ná árangri í
þessu starfi þarftu að vera drifinn
áfram af ástríðu fyrir faginu og
miðlinum. Ég vona bara að börnin
mín velji sér fag út frá eigin brjósti
og sínu áhugasviði og vilja.“
Þau eru ekki komin á svið enn
þá? „Fimm ára og sjö mánaða?
Nei. Og ég mun ekki halda því að
þeim. Þau verða að velja það sjálf
ef þau vilja.“
Ekki nógu mikill „lover“
Skiptum aftur um gír. Þú ert svo-
lítið að festast í hlutverki vonda
kallsins. Kanntu skýringu á því?
„Það er nú það. Ég held meira að
segja að ég sé að skjóta enn fast-
ari rótum í því. Öll hlutverk sem
ég hef fengið á þessu ári eru á
því registeri. Ég er að leika Mac-
beth núna, var að leika einhvern
fjöldamorðingja í sjónvarpsseríu í
Frakklandi í sumar og þar á undan
var það dópistinn í Pressu. Ég veit
ekki hvað veldur þessu. Ætli það
sé ekki þetta stingandi augnaráð
eins og skrifað var í einhverjum
leikdómi. Útlit og innræti kannski?
Nei nei, ég vona nú ekki.“
Hefurðu aldrei fengið að leika
elskhugann? „Jú, jú. Ég lék Þor-
móð Kolbrúnarskáld í Gerplu til
dæmis, hann er nú aldeilis elsk-
hugi. Ég fékk reyndar gagnrýni
fyrir það að vera ekki nógu mikill
„lover“ á sviðinu. Það virðist vera
eitthvað í fasi mínu og leikstíl sem
fólki finnst ekki samræmast þeim
hugmyndum sem það gerir sér um
elskhugann. Ég teikna persónurnar
dálítið skýrum dráttum og kannski
þess vegna sem hlutverk illmenn-
anna verða frekar á vegi manns.“
En Macbeth er nú ekki beint ill-
menni, er það? „Nei. Það er reynd-
ar lykilatriði í nálgun við allar
rullur að sjá það góða í einstak-
lingnum. Allt drama fjallar um
fólk og fólk er í eðli sínu gott, þótt
nýjustu rannsóknir bendi kannski
til annars. Ef farið er vel með
okkur frá barnæsku þá verðum
við góðar manneskjur. Það sem
við burðumst með alla ævi, hvort
sem það eru uppákomur eða upp-
eldi eða aðrar ytri aðstæður, mótar
okkur hins vegar og gerir okkur
að þeim sem við erum. Macbeth
er ekki illur í grunninn, hann er
metnaðarfullur og kannski gráð-
ugur, en hann er væntanlega líka
mótaður af ytri aðstæðum. Lest-
irnir sem við berum með okkur
mótast af umhverfi okkar og í
hans tilfelli er kannski stærri
synd að flaska á lífinu en að drepa
einhvern á leiðinni. Hann vill ná
sínum markmiðum, það er það
sem drífur hann áfram. Þau hjónin
eru bæði mjög metnaðargjörn og
sýkjast smátt og smátt af þessari
grimmd sem á endanum gengur
frá þeim.“
Efinn lykilatriði
Hann er samt alltaf fullur af efa-
semdum. „Það er lykilatriðið við
þennan karakter, að efast. Efann
eigum við sameiginlegan, ég og
hann. Það fylgir reyndar mínu
starfi, held ég. Þetta er algjörlega
tvípóla starf: þú efast og svo ertu
alveg viss í þinni sök. Ferð eitt
skref áfram og svo annað aftur
á bak. Eins og Macbeth. Hann er
sannfærður um það hvert hann vill
fara, en hann er ekki alveg viss um
aðferðirnar. Að taka að sér svona
hlutverk nánast bugar mann af
efa. Ég verð að vera alveg hundrað
prósenta viss um að það sé rétt
fyrir mig áður en ég tek hlutverk.
En þessu hlutverki fylgdu enn
fleiri efasemdir en vanalega. Á ég
að gera þetta svona eða hinsegin?
Er ég of ungur til að leika þetta? Á
ég að … og svo framvegis. Efinn er
hins vegar jákvætt afl. Það verða
allir að takast á við hann til að geta
stigið næsta skref. Þegar Macbeth
blindast endanlega og hættir að
efast er hann alveg glataður.“
Hann er hressilega hvattur
áfram af konu sinni, eigið þið það
líka sameiginlegt? „Konan mín
er mjög hvetjandi og styður mig
í öllu, en hún er ekki nein frama-
drottning, alls ekki. Við bara
styðjum hvort annað hundrað pró-
sent. Framinn skiptir líka sífellt
minna máli eftir því sem maður
verður eldri. Þá fer maður meira
að sinna því sem skiptir raunveru-
legu máli.“ Sem er? „Bara lífið og
tilveran og börnin og fjölskyldan.
Við verðum fyrst og fremst að
vera manneskjur og biluð metnað-
argirnd setur þig á sama stað og
Macbeth, sem missir sjónar á því
sem kannski skiptir mestu máli.“
Sun-blaðamennska
Það komst í fréttir að þið leikstjór-
inn, Benedict Andrews, hefðuð lent
í rifrildi. Viltu eitthvað tjá þig um
það? „Fréttablaðið skrifaði um það
stóra grein, já. Það kom mér mikið
á óvart. Ég minnist þess ekki að
hafa séð svona grein í íslensku
blaði. Eitthvert innanhúsrifrildi
úr leikhúsinu komið á hálfsíðu í
blöðunum. Mér finnst þetta alveg
galið. Hvenær hækkaði síðast ein-
hver róminn á ritstjórninni hjá
ykkur? Hvenær hvessti ritstjórinn
sig síðast við blaðamennina sína?
Gerist svona ekki á öllum vinnu-
stöðum? Af hverju er þetta frétt?
Ég hugsaði bara: „Jæja, svo Sun-
blaðamennskan er mætt hingað.
Hvenær ætli ljósmyndararnir
fari að hanga fyrir utan húsið hjá
manni og taka myndir af börnun-
um manns?“ Þetta er alveg galið.
Kannski tengist þessi umfjöllun
því að það er verið að setja upp
Macbeth ég veit það ekki.“
Vel á minnst, þú hefur ekkert
orðið var við bölvunina sem hvílir
á leikritinu? „Það eru allir mjög
meðvitaðir um hana. Meira í gríni
kannski, en þó ekki alfarið. En auð-
vitað hefur þessi svokallaða bölvun
áhrif á okkur öll. Það er allt sem
kemur upp á tengt henni. Ég var
um daginn að ganga niður tröppur
Þjóðleikhússins með dóttur mína,
sem er sjö mánaða, flaug á rassinn
og pompaði niður allar tröppurn-
ar með ungbarnið í fanginu. Sem
hefði auðvitað bara verið venjulegt
hálkuslys ef ég hefði verið að leika
eitthvað annað en var umsvifalaust
tengt bölvuninni.“
Frumsýning á annan í jólum.
Hvað tekur við hjá þér eftir að sýn-
ingum lýkur? „Ég er að vinna að
bíómynd með Berki Sigþórssyni,
vini mínum, og er svo að fara að
leika í annarri bíómynd sem Haf-
steinn Gunnar Sigurðsson leik-
stýrir og Huldar Breiðfjörð skrifar
með honum. Förum örugglega í
tökur á henni næsta vor, vestur á
fjörðum.“
Mikil bölvun er sögð fylgja Macbeth og virðist þá einu gilda hvort um er að ræða kvikmyndun sögunnar, uppsetn-
ingu í leikhúsi eða óperuflutning á verkinu. Þykir það eitt að nefna leikritið á nafn vera varhugavert.
Sir Laurence Olivier mátti þakka sínum sæla fyrir að verða ekki undir þungum leiktjöldum sem hrundu niður úr
loftinu þegar verkið var fært upp í Old Vic-leikhúsinu árið 1937, en leikstjóri þeirrar sýningar veiktist á meðan á
æfingum stóð og lést stuttu síðar úr hjartaáfalli. Þegar John Gielgud lék Macbeth 1942 dóu tvær nornanna í verk-
inu á sviðinu. Á Bermúdaeyjum kviknaði í leikmyndinni árið 1950 og margir leikaranna brenndust illa. Á sjöunda
áratugnum var ferðaleikhópur að afhlaða flutningabíl í Höfðaborg þegar ókunnugur maður kom og spurði hvaða
verk ætti að sýna. „Macbeth“ var svarið og í sömu mund féll spíra af bílnum og stakkst í gegnum spyrjandann. Þá
munaði minnstu að leikarinn Peter O‘Toole félli fram af björgum þegar sagan var kvikmynduð 1980 og mótleikkona
hans slasaðist í umferðarslysi á sama tíma. Úr Morgunblaðinu 02.02.1988
➜ Dæmi um bölvunina
SKOSKA LEIKRITIÐ
„Auðvitað hefur þessi
svokallaða bölvun
áhrif á okkur öll.”
FRÉTTABLAÐIÐ/ANTON
ÍSLENSKIR MACBETHAR Í ÓLÍKUM UPPFÆRSLUM
1977
PÉTUR
EINARSSON
Leikfélag Reykjavíkur
1989
ERLINGUR
GÍSLASON
Alþýðuleikhúsið
1994
ÞÓR
TULINIUS
Frú Emilía
2003
ÓLAFUR KJARTAN
SIGURÐARSON
Íslenska óperan
2008
STEFÁN HALLUR
STEFÁNSSON
Þjóðleikhúsið