Heimilisritið - 01.12.1948, Blaðsíða 23

„Ég held loforð mill
Sérhver ameríakur glœpamanna-
flokkur hefur sín eigin lög, sem
aldrei má bregða út af og beitt
er af miskunnarleysi, við hvem
sem í hlut á. — Smásaga eftir
A. Luce.
VTÐ HÉLDUM kyrru fyrir í
Seaside Inn, en það var gömul
knæpa, sem hafði verið lokuð
um nokkurra ára skeið, og bið-
um þess að andrúmsloftið færi
að kólna með tilliti til síðasta
fyrirtækis okkar í stórborginni.
Ég; það er ég, sem er meistari
lýðsins, sökum þess að meira
hefur verið haft við mig af lög-
reglunnar hálfu, heldur en nokk-
urn hinna strákanna, og ég reyni
heldur ekki að snuða þá um
neitt. Auk þess er ég vel fær um
að gæta hagsmuna minna
manna, enda geri ég það; alltaf
nema í þetta skipti. Ástæðan
fyrir því að ég hefst ekkert að í
þessu tilfelli er sú, að lýðurinn
fer eftir sérstökum lögum, sem
ekki má bregða út af.
Ég var að hreinsa hólkinn
minn og Joe var að bregða mér
um, að ég vissi ekki, hvemig ætti
að bera sig að við það. Bill
Chevers var að spila „Einhleyp-
ing“, og Jinks Maddox og Mílu-
fjarlægðar William voru að
spila „Hnuplu“, þegar við heyrð-
um bílinn koma upp akbrautina
og stanza fyrir framan grenið.
Eins og skot gef ég skipanir
mínar: „Jinks, þú og Mílu-fjar-
lægur farið inn í hlið'arherbergið,
og Bill, þú ferð inn í skápinn.
Við Joe sjáum hver þetta er“.
Strákamir voru varla komnir
hver á sinn stað, áður en barið
var að dyrum. Eg æpti: „Kom
inn, með uppréttar hendur. Við
höfum þig dekkaðan úr glugg-
unum“. Auðvitað var það lýgi,
en gúbbinn, sem var fyrir utan,
gat ekkert vitað um það. Hann
kom inn, með krumlurnar í háa
lofti.
BEIMILISRITIÐ
21