Heimilisritið - 01.12.1948, Qupperneq 32

Gísli leit á nágranna sinn.
Svipur hans var einkennilegur,
það var engu líkara en að hann
væri að velta fyrir sér einhverju
ákaflega þýðingarmiklu máli.
Hann sagði:
„Eg geri ráð fyrir að þú hafir
ekkert á móti því að bæta mér
konumissinn að einhverju“.
Nágranninn svaraði ekki
strax. Þetta kom flatt upp á
hann. Hann hafði ímyndað sér
að Gísli gæti ekki um annað
hugsað en þá sorg, sem svona
allt í einu hafði dunið yfir hann.
„Auðvitað get ég ekki haft á
móti því“, svaraði nágranninn.
„Nautið var í minni eign. En úr
því þú vaktir máls á þessu vfir
líki Konu þinnar, get ég ekki lát-
ið vera að segja, að þér hefði
verið fjandans nær að fara sjálf-
ur eftir rollum þínum í stað þess
að senda Gróu aumingjann!
Þannig séð áttu einn sök á því
hvernig komið er“.
„Hver veit nema einhver önn-
ur slysni hefði þá komið fyrir“,
sagði Gísli hæglátlega, „og þú
munt ekki geta neitað því að
nautið áttir þú“.
„Alveg rétt! En þetta var
venjulegt slys, sem enginn getur
gert að, og þér mun veitast erfitt
að koma fram ábyrgð á liendur
mér fyrir það þar sem aðalsökin
er þín, vegna amlóðaháttar þíns
og hyskni, en samt sem áður
ætla ég að greiða þér einhverjar
bætur þó að þú eigir það ekki
skilið“.
Gísli stóð þögull stundarkorn.
Svo mælti hann:
„Já, hvað eigum við að segja?“
Hann hikaði og hóstaði. Ágirnd-
in vaknaði í brjósti hans; líkið,
sem lá á hlaðinu fyrir fótum
hans, var gleymt, allt var gleymt
neina vonin um að auðgast.
Hann þorði ekki að stinga upp
á neinu, því að hann óttaðíst að
bóndanum myndi þykja það of
mikið og fara burt í reiði. „Hvað
segirðu um . ..“ stamaði hann.
Nágranninn skildi undir eins
við livað Gísli átti. Hann varp-
aði léttilega öndinni, eins og
hann hefði losnað við eitthvert
farg. Hann þorði ekki að' eiga á
hættu að Gísil færi með málið
til sýslumannsins, því að það
var engan veginn víst að yfir-
valdið vildi viðurkenna að naut-
ið hefði verið forsvaranlega
bundið. Það' var því vissast að
gera upp við Gísla í kyrrþey.
„Nautið hefur fyrirgert lífi
sínu“, sagði hann. „Hvað segirðu
um að ég láti þig hafa það í
skaðabætur?“
Gísli klóraði sér á bak við eyr-
að.
„Við skulum fyrst líta á bola“,
sagði hann.
Þeir urðú samferða til ná-
grannans. Nautið var tjóðrað
30
HEIMILISR.ITIÐ