Heimilisritið - 01.01.1949, Qupperneq 6

við nutum þess með því að sitja
hreyfingarlausir og þögulir.
Eg virti fyrir mér litauðugt
blómaskrúðið í kringum mig,
grænar, skógiklæddar hlíðar
fjallsins og bláma himinsins. I
fjarska heyrðist fuglakvak.
Létt fótatak heyrðist frá hús-
inu. Það' var Illín, fósturdóttir
Torfa. Hún hafði verið að hitá
kaffi og kom nú út í garðinn og
bar bakka með bollum og disk-
um og lagði á borðið sem við
sátum við.
Eg virti þessa ungu, glæsilegu
stúlku fyrir mér. Hún var ó-
venju fögur stúlka. Það fór ein-
liver unaðsleg vellíðan um mig
í návist hennar. En samt hafði
ég aldrei fundið' eins fyrir því
og þá, að ég var tekinn að eldast.
— Falleg stúlka — hún Hlín
fósturdóttir þín, Torfi, sagði ég
við æskuvin minn, þegar hún
var aftur gengin inn í húsið.
— Ó-já, hún er snotur —
bara snotur, anzaði Torfi Hjalta-
son, mjakaði sér værðarlega í
stólnum og tottaði pípu sína.
Ofurlitla stund sátum við þög-
ulir og drukkum kaffið, svo sagði
ég:
— Eg hef verið að hugsa um
það' með sjálfum mér, hvað hafi
orðið til þess, að þú fórst að taka
að þér barn til fósturs?
Torfi Hjaltason, vinur minn,
brosti ofurlítið, þagði um stund,
en sagði síðan hæglátur:
— Ef til vill heldur þú, að
það hafi verið af. einskærum
mannkærleika, að ég tók upp á
því að ala upp barn. Nei, ef satt
skal segja, þá veit ég varla hvað'
olli því, eða réttara sagt, að eitt-
hvað annað réð meira gerðum
mínum en ég sjálfur. — Það er
annars bezt að ég segi þér frá
þessu í fáum orðum:
Hlín litla var sjö ára, þegar
hún kom til mín. Saga hennar
var svipuð margra annarra mun-
aðarlausra barna hér áður fyrr.
Hún hafði misst móður sína
rúmu ári áður. Föður sinn hafði
hún aldrei þekkt. Hún ílentist
hjá móðursystur sinni og manni
hennar, er móðir hennar dó. Það
var altalað í þorpinu að hjá þeim
ætti hún ekki gott atlæti; jafn-
vel að þau færu illa með hana
og hún væri barin. Eg hafði
heyrt einhvern orðróm um það,
að presturinn hefði einhvern-
tíma skorizt í leikinn og ávítað
fósturforeldra hennar fyrir með-
ferðina á barninu, og komið
hefði til mála að koma henni
fvrir á einhverju öðru heimili.
En ég hugsaði þá ekki neitt
um Hlín litlu. Ég hafði nóg með
mínar eigin sorgii. Þetta var vet-
urinn eftir að Þrúður dó. Þú
varst einnig farinn til útlanda.
Ég var mjög einmana. Stundum
ætlaði hugarvílio að verða mér
4
HEIMILISRITIÐ