Heimilisritið - 01.01.1949, Qupperneq 9

sýndu henni ekki skilning og
mannlega umhyggju, skyldi ég
sjá svo um, að hún yrði þar ekki
deginum lengur í umsjá þeirra.
Að því búnu skellti ég hurðinni
harkaléga á eftir mér, án þess að
kasta á þau kveðju.
Næsta dag vann ég, eins og ég
var vanur, að' byggingu hússins
hér í Laugardal. Eg ætlaði mér
að ljúka smíði þess fyrir vorið.
Mér varð ekkert úr verki. Eg var
eins og annars hugar. Eg gat
ekki gleymt litlu telpunni, þar
sem hún sat á húsþrepinu í
kuldanum, loppin og skjálfandi,
og söng á raunastund sinni, til að
berjast við grátinn, söngvana
sem hún móðir hennar hafði
kennt henni.
Já, það er eins og ég sagði áð-
an, ég veit ekki hvernig öllu
þessu er varið. Stundum finnst
mér eins og ég sjálfur hafi ekki
verið þessu fullráð'andi. En livað
sem um það er að segja kom það
þarna fyrst í huga mér að taka
Hlín litlu að mér. Ég þekkti
fósturforeldra hennar aðeins af
afspurn, þau voru svo til nýflutt
í þorpið og móðir hennar hafði
dáið í öðru byggðarlagi. Vita-
skuld olli þetta allt mér ýmissa
hugsana og heilabrota, en að
nokkrum kvöldum liðhum hafði
ég tekið fasta ákvörðun —
ákvörðun, sem í rauninni breytti
öllu lífi mínu.
Það kvöld fann ég fósturfor-
eldra telpunnar að máli. Ég bað
þau afsökunnar á framferði
mínu hið fyrra kvöld. Þau tóku
mér vel og alúðlega, eins og
aldrei hefði stvggðaryrði farið
okkar í milli. Ég vissi að þau
voru fátæk og börð'ust í bökk-
um. Þau voru sjálfsagt góðar
manneskjur, þótt eitt og annað
mætti að' þeim finna og sambúð
þeirra. Ég bauð þeim að taka
telpuna að mér -og annast hana
að öllu leyti framvegis. Við
ræddum þetta rólega og af skiln-
ingi, og að síðustu var svo frá
því gengið, að telpan kæmi til
mín að vori, en ég hét að' borga
með henni frá þessum degi, með-
an hún dveldist á þeirra vegum,
þar til ég tæki við henni fyrir
fullt og allt, eins og hún væri
mitt eigið barn.
Síðan fann ég Hallberu gömlu,
sem ég bjó hjá og leitaði ásjár
hjá henni, hvort hún vildi taka
að sér hússtjórnina og annast
fyrir mig uppeldi telpunnar.
Engri manneskju frekar trvði ég
fyrir því. Gamla konan horfði í
fyrstu sljóum augum á mig, líkt
og hún skildi ekki hvað ég var
að fara. Ég sagði henni því alla
söguna frá upphafi. Þetta allt
fékk svo á þessa gömlu, við-
kvæmu og góðu sál, að hún tár-
aðist, en klappaði mér öllum
snöktandi:
HEIMILISRITIÐ
7