Heimilisritið - 01.01.1949, Qupperneq 62

voru send frá ýmsum gistihúsum í Suð-
ur-Ameríku og voru frá frú Grace
Blaithe-Hopkins. Henni fannst einhvem-
veginn ósjálfrátt, að heppilegast myndi
að minnast alls ekki á þau við Priscjllu.
Hið síðasta hafði komið fyrir fáeinum
dögum, hið elsta var meira en árs gam-
alt. Ekkert bréfanna hafði verið opnað,
óg hún gerði það ekki heldur.
Fimmta kvöldið fór Priscilla með
Henry Kayde til kvöldverðar, og Jana
gat í fyrsta s.inn ráðstafað kvöldinu sjálf.
Jafnskjótt og þau voru farin, bjóst hún
til að leggja af stað í heimsókn til fólks-
ms síns. Tvær símahringingar töfðu
hana: Morganti langaði til að tala við
Priscillu, og Mano leitaði örvæntingar-
full að John. . . Þegar hún loksins
komst fram í forstofuna og var að fara
í kápuna, var bjöllunni hringt og John
Blaithe stóð úti fyrir. I annað sinn rétti
hairn henni aflanga öskju, sem í var
sjaldgæft, blátt blóm. Hann var sam-
kvæmisbúinn.
„Priscilla fór með Kayde“, sagði Jana.
„Ég veit það. Þess vegna notaði ég
tækifærið. Má ég bjóða yður til kvöld-
verðar?“
„Mano klórar úr mér augun,“ hugs-
aði Jana fyrst. En svo lnigsaði hún til
fallega samkvæmiskjólsins, sem Priscilla
hafði látið sauma handa henni og kom-
ið hafði fyrir tveimur klukkutímum. í
þriðja lagi hugsaði hún, að John Blaithe
mætti ekki halda, að hún væri smeyk
við hann.
„Ég ætla þá að klæða mig. . . Ég verð
ckki lengi,“ sagði hún andstutt.
Þegar hún lokaði á eftir sér herberg-
isdyrunum, hafði hún ákafan hjartslátt
og varð að halla sér upp að þilinu. Hnén
skulfu. Nú, fyrst skildist henni, hvað
hún hafði gert. Nei, ekki John Blaithe
— hættan var hjá henni sjálfri. Á móti
vilja sínum hafði hún sagt já, í fyrsta
sinn er hann bað hana einhvers.
Jana hafði aldrei fyrr komið í raun-
vemlegan samkvæmiskjól. Hann var
hvftur, eina skrautið blátt blóm. Allt
var svo annarlegt, að hún varð í fyrstu
taugaóstyrk, og þegar hún gekk fram-
hjá spegli, þekkti hún naumast sjálfa
sig. En henni fipaðist ekki. Einkennis-
búningar samkvæmislífsins! Þetta orð-
tæki hjálpaði henni — að minnsta kosti
þangað til eftir leiksýninguna, eftir
fyrsta vínglasið, eftir fyrsta vínarvals-
inn, sem John dansaði við hana. .. Og
svo brutust fram gamlar minningar, frá
löngu liðnum hamingjudögum, sem
tóku svo skyndilega enda. Bamalegir
draumar, saklaus æskuþrá, eftirvænting-
arfull bið eftir fyrsta dansleiknum, sem
ekkert varð úr. Og þó — nú ef til vill—.
Þau dönsuðu aftur. John var hlýleg-
ur og nærgætinn, og þau töluðu naum-
ast orð saman. Það var sem hún svifi
í örmum hans. Hún skynjaði aðeins ná-
vist hans — hann hjálpaði henni til að
gleyma andstrcyminu og öðlast ham-
ingju þessa stund — án þess að finna
til samvizkubits af því að yfirgefa sitt
eigið fólk.
Það var komið langt fram yfír mið-
nætti, þegar hann bað um kampavín.
F.itt andartak virtist samvizkan ætla að
ónáða hana, en henni veitfíst létt að
bæla þær fílfinningar niður. í þetta sinn
hafði hún leyfi til að taka lífinu létt;
engum gat orðið það að meini þó hún
skemmti sér.
Vínið glóði fallega á kristalsglösun-
60
HEIMILISRITIÐ