Heimilisritið - 01.01.1949, Síða 57

kveðjuskyni, kæruleysjslega, eins og allt
annað, en þó lét það í eyrum hennar
eins og uppástunga tim stefnumót.
SJÖTTI KAFLI
MADISON Avenue var laugað sól-
skini. Jana hélt upp í borgina. Þetta var
eitthvað annað en að ráfa um strætin í
atvinnuleit. Hún brosti með sjálfri sér...
Hafði John Blaithe í raun og veru aldrei
komið á skíði? Enn það uppátæki að
kynna hana fyrjr honum sem gest, er
komið hefði með flugvél, eins og þessir
kvenmenn, sem flýðu til Ameríku að-
eins vegna þess, að skemmtanalífið var
lamað í Evrópu! Guði sé lof, að hann
skyldi ekki þekkja rödd hennar aftur.
En — eitt orð, og hún hafði sagt hon-
um sannleikann. Hún yrði að koma
Priscillu í skilning um, að hún vildi
ekki leika slíkt loddarahlutverk, hvað
sem í boði væri.
Jana hringdi til Endenberrys viðvíkj-
andi nýrru þernu. Hún hafði varla lokið
sögu sinni, er hann ruddi úr sér: „Lárið
hana ekki Ieika á yður, því að þá ríf-
ur hún úr yður hjartað. Og fyrir alla
muni: engar grillur. Þetta er atvinna,
hvernig svo sem þér eruð klædd. Og
á morgun fellur henni ef ril vill ekki,
hvernig nefið á yður er í lögun, og
sparkar yður út. Komið þá til mín. Og
skilið ekki fötunum!“
Jönu þótti gott að heyra þetta —
enda þótt hún legði ekki trúnað á, að
Priscilla gæti enn komið þannig fram
við hana. Hættan var öllu fremur fólg-
in í því, að á hana yrði litið sem hverja
aðra eign. En þá — það vissi hún fyrir
)
víst -— myndi það ekki verða ril fram-
búðar. Hún ákvað að minnsta kosti að
bíða með að segja móður sinni frá,
hvernig málum var komið. Ef ril vill
myndi lánið yfirgefa hana jafn skyndi-
lega og hún hafði hreppt það. En af
öllu sínú hjarta, sem var orðið svo vant
óhamjngju, sagði hún við sjálfa sig: „Ó,
guð, láttu það heppnast."
Priscilla kom heirri í gistihúsið rétt
á eftir Jönu. Það var ekki laust við, að
hún liti út eins og hún hefði grátið, en
þó var hún ekki í slæmu skapi, og
hjálpaði Jönu til að flytja muni sína úr
þernuherberginu inn í aukasvefnher-
bergið. Nýja þernan, sem kom síðdeg-
is, hét Etel, og var auðsjáanlega dug-
leg stúlka. Priscilla tilkynnti' henni, að
Jana stjórnaði heimilinu, og Jana rétti
stúlkunni höndina. „Ég er viss um að
okkur kemur vel saman, Etel.“
Þegar hún hafði sýnt Etel íbúðina,
fór hún inn í herbergi sitt, og þar beið
Priscilla hennar.
„Þakka þér fyrir — ég var rétt í
þann veginn að kalla hana Maríu,“ sagði
Priscilla glaðlega. „Hræðilegt! ég skil
það nú.“ Og áður en Jana gæti komizt
að — hana langaði mjög til að fræðast
um starfssvið sitt — hélt Priscilla á-
fram: „Auðvitað skil ég ýmislegt, en
stundum má ég til með að vera illkvitt-
in. Ég get ekki að því gert.“ Það lét
hálft í hvoru í eyrum eins og afsökun,
hálft í hvoru sem kvörtun. Hún bjóst
til að fara, en staðnæmdist frammi fyrir
myndinni, sem Jana hafði sett á kom-
móðuna.
„Faðir yðar?“ sagði hún. „Ég sé svip-
mótið.“
„Já,“ sagði Jana lágt.
HEIMILISRITIÐ
55