Heimilisritið - 01.01.1949, Blaðsíða 50

— Úúú — a — aaa...........
Aðdáunarhljóðið, sem ég rak
upp, var nægilega skrítið til að
vekja athygli ungu konunnar,
því að hún leit dökkum og þung-
lyndislegum augum upp á sval-
irnar til mín. Eg lyfti hendinni
lítið eitt í kveðjuskyni við hina
fögru, ókunnu konu, þögull en
greinilegur vottur aðdáunar.
Hún nam staðar stundarkorn og
liorfði á mig döpur í bragði, síð-
a.n brosti hún allt í einu kynlegu,
torræðu brosi, leit aftur niður
og hélt áfram för sinni yfir torg-
ið, líkt og fjarlæg þokusýn.
Það hefnr alla tíð verið minn
helzti kostur, að ég er fljótur að
taka ákvarðanir. Eftir þrjár sek-
úndur var ég kominn niður á
torgið og hélt í humátt á eftir
henni um skuggsýnar götur
Elsocrates og sá hana hverfa inn
um dyr á litlu lnisi við þrönga,
afskekkta götu.
I þrjá daga gekk ég fram og
aftur fvrir framan hús þetta og
beið þess, að' hin töfrandi draum-
sýn birtist aft-ur. Eg gaf mér
varla ráðrúm til að skreppa heim
í gistihúsið til að drekka flösku
af hvítvíni, borða nokkrar
steiktar kastaníur eða leggja mig
svo sem í hálftíma.
Er liðnar voru þrisvar sinnum
tuttugu og fjórar klukkustundir
bar hinn ástríðuþrungni, blindi
þrái minn loks árangur. Konan
fagra kom brosandi út um dvrn-
ar, sem ég hafði einblínt á svo
lengi.
Að þessu sinni sveif hin létt-
fætta kona í áttina til mín og
hvíslaði að mér niðurlút, en með
guðdómlegu brosi: „Herra minn,
ég hef falið mig lengi á bak við
gluggatjöldin og séð, að þér gæt-
ið öryggis míns af mikilli trú-
mennsku, og nú Iangar mig til
að sýna yður einhvern þakklæt-
isvott“.
Var ég búinn að segja vður,
að helzti kostur minn er sá, að
ég er fljótur að taka ákvarðanir?
„Senorita“, svaraði ég titr-
andi. „Mér myndi þykja mikill
heiður að því, ef þér vilduð
drekka glas af víni með mér ó-
verðuguin, einhversstaðar í þess-
ari töfrandi borg“.
ITún brosti og kinkaði kolli og
tók undir handlegginn á mér.
C)g við gengum hægt eftir skugg-
sýnum götum Elsocrates, og ég
hugsaði ekki neitt. Himnesk sæla
hafði gagntekið hug minn.
Annars hef ég víst gleymt að
lýsa kjólnum, sem hún var í.
Hlustið nú á: fagurrauður silki-
kjóll, mjög, já mjög fleginn í
hálsinn, glitrandi perlur og gyllt-
ir eyrnalokkar undir hrokknu,
hrafnsvörtu hárinu.
Hún var kunnug þarna og réð
ferð minni um hlýtt og blíðlegt
rökkrið. Höfðum við gengið
48
HEIMILISRITIÐ