Heimilisritið - 01.01.1949, Síða 63

um og þegai' þau skáiuðu, kvað við
hljómfagur ómur. Og er hún hafði
órukkið lítið eitt, varð hún svo óvenju-
lega létt, eins og efnislfkaminn væri ekki
annað en fis, er naumast gæti haldið
henni við jörðina... Ó, ef henni gæti
alltaf liðið svona vel —.
„Það eitt að horfa á yður, gerir mig
hamingjusaman," sagði John. „Þér eruð
svo ólík öllum öðrum stúlkum, sem ég
þekki. Hvað veldur því?“
„Ég veit það ekki.“
„Jú, þér hljótáð að hafa hugleitt það.
Ég hef séð yð ur horfa á Priscillu og
Mano, eins og þér væruð forviða á
þeim?“
„Ef til vill eiga þær of mikið af öllu.“
Hún brosti og bætti við: „Þér eigið
líka of mikið, alltof mikið, án þess að
þurfa að hafa fyrir því. En það verður
enginn sæll á þann hátt.“
„Eigið þér við, að þeir sem eru ríkir,
séu einnig gleðisnauðir?"
„Það eru margir.“
„En hvað um þá, sem rétt vinna fyr-
ir sér?“
„Það er tvennt ólíkt að framfleyta
Itfinu og að lifa.“ Þetta var í rauninni
tilvitnun í orð Karls bróður hennar. En
hún leyfði John að halda, að þetta væri
hennar eigin hugmynd, því að henni
var ánægja að því, að hann tæki hana
hátíðlega.
„Segið mér,“ byrjaði hann, en hikaði
svo. „— Ef til vill er það ósæmileg
spurning. Ég ætti ltklega ekki að
spyrja?“
Hún hallaði sér lítið eitt fram. „Spyrj-
ið bara,“ sagði hún. „Ég fyrirgef yður.“
„Hafið þér nokkurrttíma verið ást-
fangin?"
Hana langaði að koma sér hjá að
svara spurningunni, svara tvíræðum orð-
um, spyrja hann á móti — hvers vegna
hann spyrði hana; hverju máli þetta
skipti hann — en hún gat það ekki.
Hann horfði á hana alvarlega, næstum
hörkulega, eins og hon'um væri mikið í
mun að vita þetta með sannindum. Hún
fann, að hún yrði að láta að vilja hans,
hjarta hennar tók að slá ákaft. Þrátt
fyrjr mótþróann, cr hún fann hið innra
með sér, heyrði hún sjálfa sig segja:
„Nei, ég hef aldrei verið ástfangin.
Það er sannleikur."
Svipur hans breyttist ekki, hann sagði
ekki eitt orð. En hann starði á hana.
Eitthvað virtist vera glatað af gleði
kvöldsins. Hann leit á úrið og sagði án
þess að líta upp: „Það er orðið áliðið.
Það er víst bezt að ég aki yður heim.“
Hann var skyndilega búinn að fá nóg
af kvöldinu. Hvers vegna? Var hann
hræddur við hana?
„Einn vals enn,“ bað hún. „Svo för-
um við.“
Hann virtist undrandi; svo brosti
hann — ekki þcssu fjarhuga brosi,
sem hann var vanur að sýna öðru fólki,
heldur nýju brosi, sem cnginn fékk að
sjá nema hún'— og þau dönsuðu lang-
an vals, þegjandi. . .
Hann ók ekki beint heim til gisti-
liússins. Nóttin var allt of fögur, hlý
og björt. Þau óku gegnum Central Park,
niður að ánni og stönzuðu, þar sem
útsýnið til árinnar var fegurst. Jana
drakk í sig hið tilkomumjkla útsýni, cr
hún hafði séð aðeins einu sinni að degi
til, en nú fannst henni enn þá meira til
þess koma.
(Framh. í næsta hcfti).
HEIMILISRITIÐ
61