Heimilisritið - 01.01.1949, Blaðsíða 26

árum í stað þriggja. Lög ætlaði
hann að lesa, og sannarlega
skyldi hann verða meiri og fræg-
ari málafærslumaður, en nokkur
annar, sem sögur fóru af. Ekki
sá mesti af sínum kynþætti. Nei,
mestur allra málafærslumanna
ætlaði hann að verða! Aldrei
hefur nokkurn ungan mann
dreymt glæsilegri drauma um
framtíð sína en Bobb.
Allt í einu hætti hann að
blístra. Neðan að barst eitt-
hvert hljóð mn um opnar dyrn-
ar. Ekki gat það' komið úr skrif-
stofu Kennetts, því að hann
hafði farið í morgun til Atlanta
með frú Tucker. Þetta var þá
ilörumlnr )>essarar sögu er fæddur i
ji’il! áriff 18!i‘í í Atlanta í Bandaríkj-
unuin. Hann er blnkkumaður. Hann
stundaði náin við háskólann i Atlanta
og varð árið 1918 ritari. Lamlssatn-
bunds framafclaga blökkumanna. og
liefur hann innt af hendi inikið og
margþætt stnrf lil rannsóknar á skvrnlw
aftökum svertingja og yfirleitt ofsókn-
um gegn þeim. Hann hefur ritnð all-
margar bækur, og er hann mjög mikils
metinn hjá ekki aðeins löndum sínum
af sama kynþætti. heldur og hjá öllum
frjálshuga bókmennta- og stjórnmála-
mönnum í Bandarikjunum. T t hefur
komið bók. sem i er úrval úr bókmennt-
um þeim, er blökkumenn í Bandaríkj-
uinnn hafa skrifað, og er bókin tileink-
uð White. Hún lieitir Anthologi of
Avieriran Xcgre Litcrature, og er þessi
saga birt í lienni.
grátur, var eins og einhver væri
að gráta, sem hefði misst ást-
vin sinn eða orðið fyrir ein-
hverri ógurlegri ógæfu. Bobb fór
fram að loftsgatinu, og hann
hallaði sér fram á handriðið og
lagði eyrun við hljóðinu til þess
að reyna að komast að raun um,
hvað um væri að vera.
Það var Mumma systir hans,
sem var að gráta, og svo lieyrði
hann rödd móður sinnar. Hann
varð liræddur, því að' hann gat
alls ekki gert sér í hugarlund,
hver ósköpin gætu hafa komið
fyrir Mummu — eins og hún
grét. Án þess að hann heyrði
orðaskil, komst hann að raun
um, að móðir hans væri að
liugga og friða Mummu — og
Mumma að stynja því upp,
hvers vegna hún væri að gráta.
Bobb læddist niður í stigann, fór
eins hljóð'lega og honum var
unnt, vildi fá vitneskju um, hvað
hefði komið fyrir systur sína.
Hann heyrði, að milli þess,
sem gráturinn varnaði henni
máls, var hún að segja móður
þeirra frá einhverri ógn, sem yf-
ir hana hafði dunið. Auðheyri-
lega var hún nú fyrst að jafna
sig svo, að hún gæti haft sig upp
í að' gera samfellda grein fyrir
því, sem gerzt hafði:
„Eg var að koma út úr búð-
inni hans .. . hans Andrésar . . .
og hann Jim Arker . .. og hann
24
HEIMILISRITIÐ