Heimilisritið - 01.01.1949, Qupperneq 58

Priscilla þagði og starði út í bláinn.
Svo var sem hún fylltist hatri gegn ó-
vini, sem hún ein sæi. Hún sagði ofsa-
leg: „Faðir minn framdi sjálfsmorð, rétt
þegar ég var að byrja að skilja hann.
Já. Einmitt þá.“ Reiðileg rödd hennar
endnrómaði í herberginu eftir að hún
þagnaði.
Jana starði rugluð á cftir henni og
fann hroll fara um sig, alveg cins og
nóttina áður, þegar að henni hafði sett
hroll af kuldalegum, ópersónulegum
spurningum Priscillu. En nú skildi hún,
að Priscilla var jafnvel miskunnarlaus
gagnvart sjálfri sér. Sársaukinn í svip
hennar — hún skammaðist sín fyrir sér-
hverja veikleikatilfinnjngu, sem neyddi
hana til að tala hreinskilnislega!
Orfáum mínútum síðar, áður en Jana
var búin að ná sér eftir þetta átakan-
lega atvik, rak Priscilla höfuðið inn úr
gættinni og sagði cins og ekkcrt hefði
komið fyrir: „Við skulum fá okkur te.“
Etel var í svörtum kjól og hvítri
svuntu, einkennisbúningi þerna, er hún
bar þeim te í setustofunni. Priscilla var
komin í rauðan heimakjól. „Fallegur, er
það ckki?“ Hún sneri sér við, ofurlítið
hikandi, en sérhver þjáningavottur var
horfinn úr rödd hennar. Fullyrðing End-
enberrys, „Hún er brjáluð," kom fram
í huga Jönu, en það var lítil huggun í
því.
Priscilla settist. „A morgun færð þú
Iíka innikjól. Á hvaða lit hefur þú mest-
ar mætur? Rautt er minn litur.“
„Minn er blátt."
„Datt það í hug.“
„Hvers vegna?“
Priscilla hellti teinu í bollana og
skenkti fyrir Jönu, eins og hún væri
gestur. í stað þess að svara, sagði hún:
„John er prýðisdrengur, en hann er líka
skepna."
Jana braut heilann um hvaða sam-
band gæti verið milli litanna og Johns
Blaithe, en Priscilla hélt áfram: „Auð-
vitað eru alljr þannig — beggja blands,
stundum góðir, stundum afleitir, eftir
ástæðum. Og ástæðurnar virðast erfiðar
fyrir okkur."
Jana var ekki vön slíku tali, en annað-
hvort tók Priscilla ekki eftir því, eða lét
sem hún sæi ekki undrun hennar. „Ef
til vill hefur hann rétt fyrir sér, að því
er fyrri reynslu varðar,“ hélt hún áfram
rólega. „Auðvitað leitar hann ásta þinna.
Og því ekki það? Þú ert falleg, afar fal-
leg, og bíddu bara og sjáðu hvílíka
hrifningu þú vekur, þegar ég er búin að
fá handa þér sómasamleg föt. Stattu
upp, Jana, og lofaðu mér að sjá þig.“
Jana stóð upp, var skoðuð með gagn-
rýni og fékk að setjast, þegar hún Var
búin að ganga tvisvar eftir endilangri
stofunni.
„Allt skreðarasaumað. Það hæfir þér
bezt,“ sagði Priscilla ákveðin. „Og þú
vcrður að þyngjast um tvö pund. Dá-
litlar mjaðmir eru til bóta.“
„Finnst þér í raun og veru, að ég
ætti að þyngjast?" spurði Jana, aðeins
til þ ess að segja eitthvað.
Priscilla svaraði ekki beint. „Við am-
erísku konurnar erum glæsilegri en þið
í Evrópu," sagði hún hugsandi. „En
þið hafið eitthvað annað, sem okkur
skortir. Ég veit ekki hvað það er. Ef
til vill höfum vjð of mikið af heil-
brigðri skynsemi. Við erum of hagsýn-
ar . . . Hvað álítur þú?“
„Eg hef aldrei hugsað um það,“ svar-
56
HEIMILISRITIÐ