Heimilisritið - 01.01.1949, Qupperneq 10

— Blessaður drengurinn! —
Blessaður drengurinn! — Þetta
var þér líkt. — Þú átt ekki langt
að sækja góðmennskuna, dreng-
lyndið og hjartagæzkuna. Þetta
er ekki ólíkt henni Ástrúnu móð-
ur þinni, drengur minn, þeirri
góðu konu. Eg hefði viljað sjá.
upplitið á henni, blessaðri, hefði
húp lifað' þetta. Já, drengurinn
minn, hjá þér vil ég vera frem-
ur en öllum öðrum. Ekki skal
standa á mér, ef ég tóri, og ég
get þá verið þér að nokkru gagni.
Og um vorið flutti ég svo í
nýja húsið mitt í Laugardal —
og hér hef ég svo átt heima síð-
an.
Þannig er nú sagan hennar
Hlínar litlu. — Það hefur komið
fyrir, er ég hef hugsað um þetta
allt, að mér finnst eins og Hlín
litla hafi verið send mér af ein-
hverju æðra valdi, sem — þrátt
fyrir allt, — vakir yfir sálum
okkar — send mér eins og lítill
verndarengill á erfiðústu stund-
um, til að styrkja mig og leiða
inn í heiðríkju lífsins. Hún kom
inn í líf mitt, þegar ég hafði
glatað trúnni á lífið og tilveruna.
En rök lífsins eru sterk og á
svipstundu getur heiðríkja þess
feykt á burt grillum tregafulls
hugar, eins og dufti, sem áður
en varir er fokið út í veður og
vind — og gefið manni nýja lífs-
trú í hjarta. Sólin skín aftur
fram á veg lífsins — blómin bera
aftur ilm og angan — og fugl-
arnir syngja að nýju.
Það var barnslegur söngur
litlu, skjálfandi telpunnar á hús-
þrepinu, sem söng til að gleyma
raunum sínum, sem gaf mér nýja
lífstrú í hjarta. Söngvarnir sem
móðir hennar hafði kennt lienni
og móðir mín hafði kennt mér,
þegar ég var lítill drengur.
Söngvarnir, sem hver íslenzk
móðir kennir barni sínu. Það var
hin gamla kveðandi og hrynjandi
hinnar íslenzku tungu — hið ei-
lífa ljóð þjóðarsálarinnar, sem
tengt hefur þjóðina saman og
sameinað kynslóð eftir kynslóð,
í erfiði og þraut, í gleði og sorg,
sem gefið' hefur henni þrek sitt
og kraft, vilja og seiglu til að
vinna á öllu — og sigra.........
Torfi þagnaði. Ég þakkaði
honum söguna. Þetta var liugð-
næm saga, þótt hún væri hvers-
dagsleg. Svo sátum við þögulir
um stund, en vorum áður en
varði vaktir upp úr hugsunum
okkar.
Ungur, berhöfðaður, *ljóshærð-
ur piltur, karlmannlegur á velli,
kom gangandi, hægum skrefum
heim afleggjarann, er lá af þjóð-
veginum upp að húsinu.
Pilturinn staðnæmdist við
grænmálað' garðshliðið, studdi
höndunum á það, og tók að
8
HEIMILISRITIÐ