Heimilisritið - 01.01.1949, Blaðsíða 60

henni allt um kettina sína. Hún flúði
og þokaði sér burt frá þessu ókunna
fólki, sem masaði og flrakk. Morganti
kom til hennar, þegar hún var í þann
veginn að laumast út úr stofunni. Hann
hvíslaði því að henni, að Mano væri
Ieikkona, og „dauðástfangin af John.“
Jana virti leikkonuna betur fyrir sér.
Stúlkan virtist þekkja alla. Hún flögr-
aði milli gestanna, en Jönu fannst ein-
hvemveginn hún aðeins vera að bíða
eftir einhverju. Allt í einu rak Mano
upp gleðióp.
John Blaithe kom inr> með tvær lang-
ar, hvít öskjur. Aóra rétti hann syst-
ur sinni, sem virtist ekki eiga slíku að
venjast af honum. „John, hvað á þetta
að þýða?“ spurði hún tortryggnislega.
Hann gaf Jönu hina öskjuna. í henni
var eitt skrítið blóm, stórt og blátt.
Hún stóð á öndinni af undrun, en
þegar hún lcit upp, mætti hún aðeins
ertmslegu brosi og hætti við að segja
það, sem komið var fram á varir henn-
ar; sagði aðeins: „Þakka yður fyrir.“
Hún sneri sér snöggt við og mætti
augnaráði Mano; bað var hvasst og
íhugandi.
Frá þessari stundu sýndi leikkonan
Jönu ódulda andúð; allir veittu því eft-
irtekt, og Prisciila sagði eitthvað um
góða og slæma framkomu. Jana var,
leynt með sjálfri sér, hreykin af af-
brýðisemi Mano, en veitti John ekki
meiri athygli en kurteisi krafði. Hún
talaði lengst af við Morganti greifa.
Hann stakk upp á því, að þau borð-
uðu kvöldverð saman og fæm síðan í
kvikmyndahús, en Priscilla hló aðeins
að slíkri fjarstæðu.
John Blaithe afsakaði sig með því,
að hann hefði lofað að helga Mano
einni þetta kvöld. Gleðdeg undrun
Mano var svo áberandi, að auðséð var,
að henni var ókunnugt um slíkt lof-
orð. John brosti sínu espandi brosi. Hon-
um virtist sama hvað aðrir hugsuðu.
Hann gat auðsjáanlega vafið Mano um
fingur sér, án þess að spyrja hana nokk-
urs.
Með hverri mínútu, sem leið, eftir
að þau voru farin, varð Piscilla tauga-
óstyrkari. Að lokum kallaði hún Jönu
inn í svefnherbergið og bað hana að
hringja til Cramore í Etouria. „Hann
er alls ekki farinn," sagði hún, eins og
hún tryði því raunverulega.
Jana hringdi og fékk stutt og laggott
svar: „Fór í morgun.“ Eitt andartak ótt-
aðist hún, að Priscilla ætlaði að endur-
taka hamaganginn frá kvöldinu áður.
En hún fór aftur inn í setustofuna, án
þess að mæla orð.
Morganti stakk aftur upp á kvöld-
verði og kvikmyndasýningu, og vildi að
Jana kæmi með þeim. Priscilla sam-
þykkti kvöldverðinn athugasemdalaust,
en sagðist vilja fara snemma heim. Fyr-
ir utan nokkra kuldalegar athugasemdir
öðru hvom, var Piscilla þögul. En svo
breyttist viðmót hennar smátt og smátt,
og það var hún, sem að lokum stóð
fyrir því, að þau færu í kvikmyndahús,
og Morganti fylgdi þeim eklci heim fyrr
en um miðnætti.
Þær voru varla komnar inn úr dymn-
um — allt kvöldið hafði Jana kviðið
þessari stund — þegar Priscilla spurði
Etel, hvort Cramore hefði hringt. Hann
hafði ekki gert það, og Priscilla skeytri
ekkert um hin símaskilaboðin, sem Etel
kom með, alveg ejns og kvöldið áður.
58
HEIMILISRITIÐ