Heimilisritið - 01.01.1949, Qupperneq 23

„Hvernig?"
Þögn.
Joel horfði um stund á hana.
Svo strauk hann vanga hennar.
„Jæja, við skulum ekki ræða
meira um þetta. En það' liggur
samt ekki illa á þér, ha?“
Hún hristi höfuðið' og brosti.
Þegar hún gekk fram hélt hann
áfram að velta þessu fvrir sér.
Hann játaði fyrir sjálfum sér,
tregur þó, að skeð gæti að
Nancy hefði einhverja ástæðu
til vonbrigða. Á meðan þau voru
trúlofuð hafði hann aldrei verið
í neinum vandræðúm með að
koma orðum að tilfinningum
sínum við hana, en eftir að þau
giftust hafði honum fundist allt
samband þeirra svo sjálfsagt, að
þar þurfti ekki að hafa fleiri orð
um. Og það gat kona sem sé ekki
skilið — ekki sætt sig við.
Annars hafði honum alltaf
veizt örðugt að koma orðum að'
tilfinningum sínum við aðra.
Það átti að einhverju leyti rót
sína að rekja til uppeldisins.
Honum liafði snemma verið
kennt, að það væri ekki karl-
mannlegt — ekki hyggilegt —
að tala um slíkt. Karlmenn áttu
að vera sterkir og þögulir, hann
var að minnsta kosti sannfærður
um, að þeir eiginleikar hefðu
mest áhrif á veikbyggt kvenfólk.
En þar hafði honum sýnilega
skjátlast. Hann reyndi af al-
hug að viðurkenna þetta íyrir
sjálfum sér og skilja það, ef þess
væri nokkur kostur.
Hlustaðu nú á hana! hugsaði
hann. Nancy var að raula lag
fyrir rnunni sér frammi í eldhús-
inu. Var ekki hægt að ímynda
sér, að hún væri að búa sig í
mikið og dýrlegt samkvæmi?
En þau ætluðú bara í bíó.
Þegar hún fór út með honum á
laugardagskvöldum bjó hún sig
eins og hann væri frægur kvik-
myndaleikari og hefði boðið
henni í næturklúbb. Henni
fannst hann stórkostlegur.
Hann brosti vandræðalega,
þegar hann gerði sér nánari
grein fvrir hugsunum sínum.
Hún sagði við hann, að hann
væri dásamlegur! Þótt hann
gerði ekki nema setja á sig nýtt
bindi eða gera við eitthvað á
heimilinu, hrósaði hún honum og
dáðist að honum. Hann var svo
vanur þessu, að honum fannst
það sjálfsagt. En þegar Nancy
álasaði honum fyrir að segja
aklrei neitt fallegt við hana,
fannst honum hún heimsk og
barnaleg.
Eg er naut, hugsaði hann.
Nancy kom dansandi inn í
stofuna. „Eg er tilbúin“.
Joel stóð á fætur og fór í
jakkann. Nancy lagaði 4 honuin
bindið. „Mér lízt svo vel á þig f
þessum fötum“, sagði hún.
HEIMILISRITIÐ
21