Heimilisritið - 01.01.1949, Qupperneq 61

Hún fór þegjandi inn í svefnherbergið,
sneri sér við í dyrunum og sagði kulda-
lega: „Þakka þér fyrir, Jana, þú hlýtur
að vera þreytt líka. Góða nótt.“
Jána var í raun og veru nógu þreytt
til að gráta, en lengi vel gat hún ekki
sofnað. Andlit svifu fyrir hugarsjónum
hennar og margraddað mas bergmálaði
í eyrum hennar. Hún ásakaði sjálfa sig
fyrir að hafa ekki hringt til móður sinn-
ar. Hún sá síðast blátt blóm svífa fyrir
augum sér.
SJÖUNDI KAFLI
NÆSTU dagana fékk Jana meira af
fatnaði, fötum, sem hæfðu hverskonar
tækifærum. Priscilla nefndi þau einkenn-
isbúninga samkvæmislífsins; hún naut
þess mjög að fara í búðir og máta föt.
Hún fékk aldrei nóg af því.
Jana fékk samvizkubit af tilhugsun-
mni um það, hversu mikið gott hefði
verið hægt að gera við alla þessa pen-
inga, en að þiggja þá og eyða þeim með
ánægju, var ein af skyldum hennar.
„Hún leikur sér að mér eins o» ég væri
brúða,“ hugsaði Jana án nokkurrar
beiskju, því að hún var ekki neydd til
að taka við neinu, sem hún vildi ekki
klæðast. Brátt hætti hún að finna til
undrunar yfir því, sem henti hana, eins
og það bæri við í draumi.
Auðvitað gladdist hún yfir nýju föt-
unum. Þau voru falleg. í sérhverjum
nýjum fötum eða hatti; uppgötvaði hún
sjálfa sig að nýju, og frammi fyrir hin-
um mörgu speglum í búðunum, vakn-
aði ást hennar til leiklistarinnar á ný.
Með hverjum nýjum hatti eða fötum
setti hún á sig viðeigandi fas. Það var
gaman; Priscill sá það og hældi henni.
Eftir því sem fatabirgðirnar urðu full-
komnari, því forvitnari varð Jana að vita
hvað myndi taka við af daglegum ferð-
um í búðirnar. Því að Priscilla varð allt-
af að hafa eitthvað fyrir stafni, eða eitt-
hvað varð að gerast umhverfis hana. Á
hverjum degi, þegar þær komu heim,
voru komnir gestir í kokkteilgildi. Á
minna en einni viku tóku þær þátt í
tveimur kvöldveizlum horfðu á sjónleik,
hlustuðu á útvarp og horfðu á hnefaleik,
en Jana opnaði varla augun meðan á
keppninni stóð. Þetta var viðburðaríkt
og æsandi líf. Allt var nýtt og furðu-
legt. Það varð lítill tími til að hugsa.
„Mér þykir vænt um þig, og það þyk-
ir öllum. Þú vinnur prýðilega fyrir mig,“
sagði Priscilla eftir bardagann, faðmaði
hana og kyssti.
En Jana vissi ekki sjálf nákvæmlega,
hvað hún starfaði fyrir Priscillu. Það
virtist ekki mikið fyrir alla peningana.
Hússtörfin tóku varla tíu mínútur á dag;
allt gekk eins og í sögu og Etel gætti
sinna starfa ágætlega. Póstinum var ekki
svarað, því að hún gat ekki sinnt hon-
um nema á morgnana áður en Priscilla
vaknaði. Hún hafði getað valið úr þau
bréf, sem voru mest áríðandi, þar á með-
al eitt, sem sent var frá Paignton í Virg-
iníafylki, og undirritað, „Þtn frtsnka,
Agústa." Hún skrifaði, að Priscilla og
John hefðu lofað að heimsækja hana áð-
úr en hún kveddi þennan heim. En
skriftin var svo þróttleg, að Jönu grun-
aði að þetta væri einungis eitt dæmi um
kaldhæðni Blaithe-ættfólksins.
En þó var Jana í einna mestum vand-
ræðum með tylft af bréfum, sem öll
HEIMILISRITIÐ
59