Heimilisritið - 01.01.1949, Blaðsíða 53

Pfójaðu, kvort þér er líkt farið
oy greinarhöfundi
Ertu lifandi?
Stytt lir The Nation — Stuart Chase —
ÞAÐ "i7IRÐIST mega gera
greinarmun á því að „vera til“
og því að „lifa“. Eg veit eMci,
hvers virði lífið' er öðru fólki,
en ég veit, hvaða þýðingu það
hefur fyrir mig, og hef gert mér
persónulegt mat á því, eða að-
ferð til að mæla það.
Skiptum deginum í stundir,
setjum plús við hinar lifandi
stundir og mínus við þær dauðu.
Komumst eftir því, hvað veld-
ur, að hhiar lifandi lifa og hin-
ar dauðu deyja. Getum við
höndlað lífssannindin með
slíkri greiningu? Skáldið neitar
því hiklaust, en ég er reiknings-
haldari og yrki einungis í
klukkustundum.
Ég hef flokkað tilveru mína
og komizt að því, að á ellefu
tilverustigum er ég lifandi, en á
fimm er ég aðeins til. Hin fyrr-
nefndu eru þessi:
Ég er lifandi, þegar ég er að
skapa eitthvað, til dæmis að
skrifa þessa grein, teikna mynd,
búa til hagfræðikenningu, smíða
bókahillu.
List er mér sannur lífgjafi.
Góð skáldsaga, kvæði, myndir,
söngleikir, fagrar byggingar, og
þó einkum brýr, hat'a slík áhrif
á mig, að' þegar ég nýt þeirra,
finnst mér sem blóð listamanns-
ins renni mér í æðum.
Fjöllin, hafið og stjörnurnar,
öll þessi gömlu yrkisefni skáld-
anna, blása mér lífi í brjóst.
Ekki undir öllum kringumstæð-
um þó, því að fvrir kemur, að ég
fæ andstyggð á hafinu.
Astin er líf, magnþrungin og
áköf. Fánlæg vinátta > er mér
líka lífræn staðreynd.
Ég lifna við af góðum sam-
ræðum eða kappræðum, því að
vissulega fylgir því líf að skipt-
ast á hugmyndum.
Ég skynja lífið, þegar hætta
vofir yfir mér, til dæmis þegar
ég klíf þverhníptan hamar.
Sömuleiðis, þegar sorgmædd-
ir eru í návist minni.
Leikar, einkum úti á víða-
vangi, eru líf, svo sem sund,
HEIMILISRITIÐ
51