Heimilisritið - 01.01.1949, Blaðsíða 46

ur fyrir sex öldum, handa elzta
syni konungs, í þeim tilgangi að
gera hann fjárhagslega óháðan.
Eg var nú orðinn hallareig-
andi og fékk ákveðinn lífeyri í
fyrsta sinn, en til þessa hafði ég
ekki haft yfir öðru fé að ráða, en
einum shilling á viku, sem ég
hafði í vasapeninga. En ég fann
þó ekki til neinna breytinga eða
sérstakrar ánægju við þennan
skyndilega auð minn. Ég lærði
það ekki fvrr en síð'ar í lífinu, að
það var lítið hægt að gera án
peninga.
Prinsinn af Wales
Það er ekki, eins og margir
halda, óhjákvæmileg regla eða
lagaleg skylda, að elzti sonur
Bretakónungs verði sjálfkrafa
prins af Wales. Ef konungurinn
teldi, að elzti sonur hans ætti
ekki þann titil skilið, þyrfti hann
ekki að veita honum nafnbót-
ina.
Faðir minn, sem hengdi sig
jafnan í formið, gerði mig ekki
að' prins af Wales, fyrr en rúm-
lega sex vikum eftir að afi dó.
A sextánda afmælisdegi mínum
var ég kallaður til Windsor-kast-
ala, og í samtali, sem ekki stóð
yfir eina mínútu tilkynnti fað-
ir minn, að honum þóknaðist að
útnefna mig prins af Wales.
Dagihn eftir kom erkibiskup-
inn af Kantaraborg og fermdi
mig í einkakapellu kastalans, en
söfnuðurinn var foreldrar mínir
og systkini.
Líf mitt lá nú eins og beinn
vegur fvrir framan mig. Ekkert
nema dauðinn einn virtist geta
komið í veg fvrir, að ég yrði
einhverntíma konungur Bret-
lands — „af guðs náð konungur
Stóra-Bretlands, Irlands og ný-
lendnanna handan við hafið,
verjandi trúarinnar og keisari
Tndlands“
Stjórnmál
Áður en ég fór aftur til Dart-
mouth tilkynnti faðir minn mér,
að þar sem ég yrði nú að kvnna
mér stjórnmál og taka þátt í
þeim, hefði verið ákveðið að ég
fengi kennslu í þióðfélagsfræði,
nokkra tíma á viku, í stað vél-
fræðikennslunnar.
Hinn gamli kennari minn,
Peter Hansell, sem hafð'i dvalið
áfram á heimili okkar, til að
kenna yngri bræðrum mínum,
Harry, George og John, lét í
Ijós þá skoðun, að mér riíyndi
ganga stjórnmálanámið betur,
ef ég læsi hin alvarlegri dagblöð
í stað æsifregnablaðanna, sem
við liðsforingjaefnin tókum fram
yfir þau alvarlegu.
Hann ræddi um þetta við
Cookson, einn af kennurunum í
44
HEIMILISRITIÐ