Heimilisritið - 01.11.1949, Síða 8

hvorki sá þig né heyrði eftir
þetta. —
Eftir nokkurn tíma gat ég rétt
mig við upp úr óreglunni, en ég
gleymdi þér aldrei.
ÞANNTG HAFÐI ÞETTA
gengið til. — Eg lá og hlustaði á
lagið, meðan þessar hugsanir
þutu gegnum hug mér. Hvernig
stóð á því, að þær voru svo ljós-
ar nú, miklu skýrari en endra-
nær? Og hvernig ætli standi á
því að' ég finn ekki til sálarkval-
anna eins mikið nú og svo oft
áður? Var það máske af því að
ég var ekki með sjálfum mér?
Hvers konar höfgi var þetta? Ég
var þó glaðvakandi. En ég var
eitthvað svo máttvana — gat
mig elcki hreyft. Eða var það
ef til vill af því að ég hitti vin-
konu hennar þá um daginn úti
á götunni? Það gat verið'? Mér
hafði einmitt í dag, hvað' eftir
annað, fundist, eins og ég hefði
gert henni órétt; að hún væri
saklaus. En alltaf kom þó efinn
á eftir. Hvers vegna fór hún á
dansleikinn með þessum manni,
án þess að láta mig vita — án
þess að segja neitt um það við
mig? Eg hef iíka séð hana með
honum síðan. — En samt . . .
Af hverju sagði vinkona henn-
ar þetta við' mig í dag? Hún
stoppaði mig á götunni og virt-
ist reið, er hún sagði við mig:
Jæja, svikari, ræfill, og fleiri orð
hafði hún um mig. Nú er bezta
stúlkan í heiminum að gjalda
mannvonsku þinnar. Barnið
ykkar fæddist í morgun. Hún er
mjög veik, en vegna ástar á þér
neitar hún að segja, hver sé fað-
irinn. Það veit það enginn nema
við þrjú, og ég hefði víst ekki
hlíft þér, ef hún hefði ekki grát-
beðið mig að halda því leyndu.
Þú ættir að skammast þín, fúl-
mennið þitt. Ég hef aldrei séð
neinn kveljast eins mikið og
hana, undanfarið. Ég er mest
hissa á því, að sálarkvalirnar
skyldu ekki ríða henni að fullu,
enda er ekki útséð' um það enn-
þá. Og samt elskaði hún þig,
ræfill!
Ég svaraði henni engu, og hún
rauk burtu. Ég gekk heim eins
og í leiðslu.
Ég hlaut að hafa gert henni
rangt til. Já, ég var nú viss um
það. Þessi hugsun kom nú að
mér skyndilega, og nú var ég
ekki í neinum vafa, þetta var
helköld vissan. Eg veit ekki af
hverju ég vissi það, en ég bara
vissi það einhvernveginn. Eg var
sannfærður um, að ég hefði gert
henni rangt tih —
Eg ætlaði að risa a fætur. Ég
varð að hitta hana þegar í stað
og biðja hana fyrirgefningar.
Hún mátti ekki kveljast lengur.
— En ég gat ekki risið á fætur.
6
HEIMILISRITIÐ