Heimilisritið - 01.11.1949, Page 22

um að eitt af bréfum sínum til
hennar hafi fallið í hendur eig-
inmannsins, og hann skrifar þá
beint til hans. „Herra greifi“,
segir hann, „á meðan hin ó-
gleymanlega samvera okkar í
Neuchatel stóð yfir, lét frú
greifaynjan einu sinni í ljós ósk
um að fá að kynnast því, hvern-
ig ástarbréf mín væru skrifuð,
og í spaugi, sem ég nú viður-
kenni að ■ var smekkleysa, skrif-
aði ég greifaynjunni brennandi
ástarbréf. Mér þykir raunar
rétt að vekja athygli á, að ég
fékk ráðningu, því að greifa-
ynjan svaraði mér með kaldri
gusu“.
Eiginmaðurinn hló, þegar
hann fékk þetta bréf, og féllst,
að því er bezt verður séð,
á skýringu Balzacs, og bauð
honum síðar að heimsækja þau
hjónin, bæði í Genf og Wien.
Bréfaskipti þeirra Balzacs og
greifaynju Hanska, stóðu yfir í
17 ár, og þegar hún dvaldist á
sveitasetrinu í Hkrainu, hafði
hún milligöngumann, sem veitti
bréfunum frá honum móttöku.
Balzac grillir nú í takmark í
framtíðinni. Hann hefst handa
um að' safna listmunum og sjald-
gæfum húsgögnum, sem prýða
mega heimili heldra manns. Það
er dýrt. Vinnuhraði hans er sá
sami, og til þess að geta enzt
betur, hressir hann sig á kaffi,
sem hann drekkur feiknin öll af.
En skuldirnar — skuldirnar
vaxa. Hvað um það, draumur-
inn um það, sem máske ein-
hverntíma muni verða, heldur
honum upp. Hann sendir list-
málara til Póllands í því augna-
miði að mála mynd af hjarta-
drottningunni sinni, en listmál-
arinn vill fá peningana strax, en
Balzac á enga peninga. Þá verð-
ur Madame Hanska að lána
honum þá. — I einu bréfa sinna
til hennar, segir hann: „Þér lá-
ið mér þögn mína, en sannleik-
urinn er sá, að ég á ekki einu
sinni peninga fyrir burðargjaldi,
og það' kemur fyrir, að máls-
verður dagsins er eitt brauð, sem
ég kaupi á markaðssölutorg-
inu“.
Hann sendir henni handrit
sín, hún les þau yfir og gagn-
rýnir þau. Það er annars á hinn
bóginn mikið efamál, hvort hún
hafi haft nokkur veruleg áhrif
á verk hans. Hún gerði þannig
þá athugasemd við eina af kven-
persónum hans, að svona vœri
hefðarfrú ekki. — „Eru þá allar
hefðarfrúr eins?“ spyr hann.
„Já“, svarar hún, „une grande
danie er alltaf sú sama, hvort
sem hún er frönsk, þýzk eða
pólsk“. Dómur, sem hann hefur
tæplega tekið alvarlega.
Um hagi hans vill hún fá að
vita allt, hverja hann umgengst,
20
HEIMILISRITIÐ