Heimilisritið - 01.11.1949, Qupperneq 32

Bella átti Jeið um. Mér var dá-
lítið órótt. Ég átti mikið í húfi,
og ég vissi, að úti væri um allar
mínar vonir, ef Bella kæmist að
því, hvernig í öllu lægi.
Allt í einu heyrði ég fótatak
Bellu. Ég leit á úrið mitt, klukk-
una vantaði firnm mínútur í
tvö. Hún kom sem sé dálítið of
snemma, en ég hafði beðið Mar-
tein að koma tímanlega. Ég
vætti varir mínar, en þær voru
skraufþurrar.
Ég stakk höfðinu gætilega út
úr felustað mínum og sá hana
nálgast. Hún hélt á litlu, svörtu
töskunni og þrýsti handleggnum
fast að henni . . . og andartaki
síðar hófst viðureignin!
Maður kom hlaupandi yfir
götuna til hennar og reyndi að
taka af henni töskuna.
Bella rak upp undrunaróp, og
þá lagði ég til atlögu.
Þetta gerðist á svipstundu. Ég
greip í öxlina á árásarmanninum
og sneri honum við, tilbúinn að
gefa Marteini hæfilega lint
kjaftshögg. Þá sá ég mér til
skelfingar, að þetta var alls ekki
Marteinn, heldur sérlega ógeðs-
legur drjóli, hrottalega eyrna-
langur og nefbrotinn! Mér féll
allur ketill í eld, og það notfærði
andstæðingur minn sér og gaf
mér roknakjaftshögg; ein tönn
brotnaði og aðrar losnuðu. Ég
skall kylliflatur, en áður en ég
missti meðvitundina sá ég Bellu
taka einhvern þungan hlut upp
úr töskunni og greiða þrælnum
þungt högg í höfuðið. Ég sá
hann loka augunum og opna
munninn, síðan lagðist hann of-
an á mig.
Þegar ég raknaði við, var sá
nefbrotni enn í draumalandinu.
Feiti, fúllyndi lögregluþjónninn
okkar hamaðist að skrifa í vasa-
bókina sína. En Bella lét sem
hún sæi það ekki. Hún kraup við
hlið mér og strauk hár mitt.
Fæstar konur eru fagrar, þeg-
ar þær gráta. Þær snökkta og
nefið á þeim roðnar, en grátur
Bellu var jafndásamlegur og
allt annað, sem hún gerði.
„Elsku Jói“, sagði hún, „ekki
grunaði mig, að þú værir svona
kjarkaður“.
Um leið og hún sagði þetta,
kom Marteinn fyrir hornið'.
Mér varð strax ljóst, að hann
myndi eiga bágt með að átta sig
á öllu þessu. Þegar menn hafa
gert áætlun um friðsamlega
götuárás, kemur þeim á óvart að
á hinum fyrirfram ákveðna
stað hið fyrirfram ákveðna fórn-
arlamb og tvo meðvitundar-
lausa menn auk varðar laganna!
En þrátt fyrir það hafði ég þó
ekki búist við að Marteinn
myndi gera sig að því fífli, sem
hann gerði. Mér blöskraði hrein-
lega, þegar hann sagði:
30
HBIMIIISRITIÐ