Heimilisritið - 01.11.1949, Qupperneq 33

„Fyrirgefðu, að ég skyldi
koma of seinnt, Jói. Fáðu mér
þessa tösku. Nú, hérna er þá
lögregluþjónn!“
Að svo mæltu sneri hann sér
við og ætlaði að fara.
Lögreglumaðurinn var snar í
snúningum. Hann greip í háls-
málið á Marteini og spurði, hvað’
hann ætti við.
Mér var illt í höfðinu eftir
höggið og af því að það hafði
skollið á gagnstéttarbrúninni.
Mér var öldungis fyrirmunað að
búa til sennilega sögu og sagði
því eins og satt var. En hinum
þrekvaxna lögregluþjóni fannst
lítið til um orð mín. Hann
kvað'st vera í vafa um, hvort
við Marteinn ættum frekar
lieima í steininum eða á Kleppi,
og sagðist myndi láta rannsaka
það á lögreglustöðinni.
SEM BETUR FÓR, lét nú
Bella til sín taka og sagði lög-
regluþjóninum, að í rauninni
hefði ekkert komið fyrir, sem
tali tæki, og að það væri sann-
ast sagt mér að kenna eða
þakka, að ræninginn hefði verið
handtekinn.
Lögreglumanninum féll allur
ketill í eld við hina skörulegu
ræðu Bellu. Hann lét sér nægja
að skrifa hjá sér nöfn okkar og
heimilisföng og hvarf að svo
búnu á brott með fanga sinn.
Marteinn var líka farinn leiðar
sinnar, svo að ég var einn með
Bellu.
„Jæja, Jói“, sagði hún rólega.
Eg fór að skýra henni frá
málavöxtum, og það var enginn
leikur. Það hefur aldrei verið
mér, neinn hægarðleikur að
skýra mál, og síður en svo var
mér það í lófa lagið, þegar mig
vantaði framtönn og varirnar á
mér voru stokkbólgnar. En ég
gerði eins og ég gat.
Þegar ég hafði lokið máli
mínu, leit Bella alvarlega á mig.
I þeim svifum barst að eyrum
mínum einkennilegt hljóð, og ég
hélt, að hún væri að gráta. En
það var nú eitthvað annað —
hún hló, svo að' tárin runnu nið-
ur eftir kinnunum á henni.
„Jói“, sagði hún, ég held, hvað
sem öðru líður, að ég verði að
giftast þér, því að þú þarfnast
sannarlega einhvers, til að gæta
bín". endib
I jámbrautarlest
„Hjarað mitt, ef ég hefði vitað, hvað Jiessi jarðgöng voru löng, hefði ég
kysst þig".
„Guð minn bllður! Varst það ekki þú?‘
HEIMILISRITIÐ
31