Heimilisritið - 01.11.1949, Blaðsíða 55

„Horfið þér nokkurn tíma yfir far-
inn veg?“ spurði Allison, því að hún
var allt í einu orðin forvitin.
„Ég gerði það í mörg ár, en nú er
eins og mig hafi dreymt það allt“.
Elísabet Wyatt var eflaust borin til
stærra hlutverks. Allison gat alls ekki
skilið, hvers vegna örlögin höfðu ekki
unnt henni þess drottningarsætis, sem
hún virtist fædd til.
„Mér hættir til að trúa því, að Wyatt
hefði haldið áfram og með einhverjum
ráðum orðið ofan á, ef ég hefði ekki
verið með í spilinu“.
Allison beið þögul, því að henni lék
mjög hugur á að heyra meira um þessi
mál.
„Lítilfjörleg atvik geta haft mikil á-
hrif á líf margra — ég geri ekki ráð
fyrir, að það, sem hent hefur okkur
hjónin, sé neitt einstakt“. Hún hikaði,
en sagði síðan: „Ég veit í raun og veru
ekki, Allison, hvers vegna ég segi þér
þetta allt. Ég hef aldrei talað um þetta
við neinn“.
Allison þagði. Hún hefði næstum
getað heyrt sinn eigin hjartslátt. Og
þegar frú Wyatt hélt áfram, brutust
orð hennar fram eins og á í leysingum
og það var eins og veggir Htlu fátæk-
legu stofunnar hyrfu. í stað þess sá
hún sem í sýn dagstofuna á Castle
Cliff haustkvöld eitt.
„Erfiðleikarnir höfðu þá þegar staðið
yfir í nokkurn tíma", hélt læknisfrúin
áfram, rólegri röddu, „en ég hafði ekki
hugmynd um það. Ég vissi þá ekki
neitt um áhyggjur mannsins míns. Ég
hafði börnin mín fjögur að hugsa um.
Fergus var þá mjög lítil, og drenginn,
sem ég missá skömmu síðar, var aðeins
sex ára. James átti að vera kominn í
skóla, en læknirinn kyrrsetti hann á síð-
ustu stundu, sagði, að hann yrði að bíða
til næsta árs. Börnin, húsið, þjónustu-
fólkið — um þetta snerist öll mín hugs-
un. Ég æfði mig fjórum sinnum á dag
á píanóið sem hafði verið svo erfitt að
koma upp á hæðina".
„Ekki hafði ég hugmynd um, að þér
lékuð á hljóðfæri", sagði Allison undr-
andi.
. „Ég hef ekki gert það í tuttugu og
fimm ár“.
„En hvers vegna — hvers vegna haf-
ið þér ekki gert það? Lékuð þér eins
vel og Amy, áður en hún ..
„Svo var sagt — því var haldið fram,
að ég myndi geta átt mikla framtíð
sem píanóleikari. Ég hef aldrei verið al-
veg viss um, að Lcopold hafi álitið það
i’ raun og veru — hann elskaði mig ...“
„Leopold. Var hann ekki mjög fræg-
ur? Við lásum um hann í skólanum”.
„Hann var eins frægur þá og Sto-
kowski er nú. Hann var hjá okkur vet-
urinn 1916, eftir taugaáfall, sem hann
fékk á hljómleikaferð. Hann lék á hverj-
um degi fyrir mig, eftir að hann tók
að hressast. Hann var nógu heilbrigður
til að fara af heilsuhælinu löngu áður
en hann fór“.
„Og lékuð þér líka fyrir hann?“
hvíslaði Allison.
„Það var mikið um hljómlist hjá
okkur þennan vetur. Ég hef alltaf heyrt
þá hljómlist síðar, þegar ég hef séð
snjó eða ís. Þá minnist ég þessa alls —
ég sé höfuðhreyfingar Leopolds, hend-
urnar hamra á nótunum, ég finn kuld-
ann, sem var úti fyrir og eldinn á am-
inum, sem Iýsti í hálfrökkrinu. Þessar
HEIMILISRITIÐ
93