Heimilisritið - 01.11.1949, Qupperneq 61

hafði ekki óskað að eignast barn.
Þegar Fergus kom út úr lyftunni á
tíundu hæð, greip.ungur maður í hand-
legg hans. Óskapleg hræðsla skein úr
andliti mannsins.
„Wyatt læknir, hún hefur voðalegar
kvalir. Hjálpið þér henni, hjálpið þér
henni með einhverju móti!“
Hjúkrunarkonan, sem sat við borð-
ið, leit upp og sagði:
„Dunstan er mjög órólegur, læknir“
„Guð minn góður, konan mín þjáist
hræðilega, og svo eruð þér undrandi
á, að ég skuli vera órólegur!“ sagði
Phelps Dunstan og var æstur.
„Ég fer undir eins inn til frú Dun-
stan“, sagði Fergus.
Ljósmóðir, læknirinn, sem átti að
deyfa og móðir frú Dunstan voru inni
hjá henni. Bersýnilega hafði verið gert
það, sem hægt var. Sjúklingurinn lá
eirðarlaus í háu rúminu. Hún hafði ver-
ið færð í náttkjól, eins og fyrirskipað
var í spítalareglunum. Fergus gat ekki
að sér gert að brosa ofurlítið að því, að
jafnvel í þessum þjáningum hafði hún
haft ’-ænu á að skreyta sig. Hún var
með tvo bláa borða í ljósu hárinu.
..,Ef þetta er þessi nýja, þjáningar-
lausa fæðing Brittons, má ég þá heldur
biðja um það eins og það var á miðöld-
um“, sagði móðir hennar fram úr hófi
æst.
Nathalia stundi hátt og stöðugt, þeg-
ar hríðirnar byrjuðu aftur. Fergus leit á
úrið og tók tímann.
„Ég verð víst að biðja yður að gera
svo vel að fara fram núna“, sagði hjúkr-
unarkonan í meðaumkunartón. „Þér
getið komið inn aftur eftir stutta
stund“.
„Nathalia, elsku barnið mitt, vilt þú
að mamma þín fari fram?“
En Nathalia svaraði ekki. Það var
ekki auðvelt að gera sér í hugarlund, að
þessi kona væri móðir ungu konunnar,
sem lá í rúm:nu, svo unglegri hafði
henni tekizt að halda sér. Hún varð
að fara fram, þó að henni væri það
nauðugt. Hjúkrunarkonan lokaði hægt
á eftir henni.
Chard læknir var á líkum aldri og
Fergus. Hann var áhyggjufullur á svip.
„Sagði Britton læknir yðuv að gera
nokkrar sérstakar ráðstafanir?" spurði
Fergus.
„Hvenær fæ ég grænu pillurnar, sem
ég hef heyrt svo mikið talað um?“
spurði frú Dunstan. „Ég hef ekkert
fengið ennþá".
Fergus brosti til að róa hana og sagði:
„Þér komið til með að fá allt, sem
þér þurfið, frú Dunstan, en munið það,
að engir tveir sjúklingar eru eins“.
„Og sprauturnar", sagði hún kjökr-
andi. „Allar vinkonur mínar, sem haft:
átt börn, hafa talað um sprautumar".
„Þetta kemur allt á sínum tíma",
svaraði Fergus. Honum var ljóst, ?.ð
núna — jafnvel frekar en nokkurn tíma
áður — var nauðsynlegt að kunna að
haga sér eins og góðum lækni sómdi.
Læknarnir horfðu íbyggnir hvor á ann-
an.
„Við verðum að biðja yður að harka
dálítið af yður ennþá, frú Dunstan".
Hún veinaði, það var bæði af sárs-
auka og reiði. í þetta skipti tók Chard
tímann, en Fergus hélt í hönd hennar.
„Ég veit vel, að það er ekki auðvelt
að standa í þessu“, varð honum að orði,
„en þér verðið að reyna að þrauka dá-
59
HEIMILISRITIÐ