Heimilisritið - 01.10.1953, Síða 5

var eitthvað, sem minnti A villi-
dýr skóganna og leyndardóm
myrkursins. Kg' sat alveg heill-
aður og horfði á hana. Eg gat
ekki hreyft mig, og ekki sagt
eitt orð heldur. Eg var sem bund-
inn af töfrum.
Loks hætti hún að dansa, og
hún kom til mín brosandi og
beið eftir að ég segði eitthvað.
IJað var ekki hægt að sjá það á
henni, að hún hefði nokkurn
tíma hreyft sig, því hún var svo
fullkomlega róleg, og ekki var að
sjá, að hún væri neitt móð eða
að hún væri heit eftir dansinn.
Er ég bara stóð og horfði á hana
í undrun án þess að' segja neitt,
sagði hún:
„A ég að dansa meira fvrir þig,
eða geðjaðist þér ekki að dans-
inum hjá mér?“
Ég sagði, að ég hefði heillast
af dansinum, en ég vildi heldur
að hún sæti hjá mér og segði
mér eitthvað af sjálfri sér. I>að
var eitthvað tryllingslegt og ó-
eð'lilegt við hana, Jiegar hún
dansaði, svo að ég fylltist liálf-
gerðum beyg.
Hún spurði:
„Viltu koma heim með mér og
búa hjá mér?“
Ég játaði því, og við hjálp-
uðumst að við að taka saman
dótið mitt. Við létum eldinn
vera, því hann mundi devja út
af sjálfu sér. Hún sneri sér viö
rétt áð'ur en við hurfum inn í
skóginn, og hún hló svo ein-
kennilega, það var snmbland af
hæðni og sigurgleði í hlátrinum
hennar.
Ég fáráður vesalingur vissi
ekki livað það táknaði. Ég vissi
ekki, að ég var að ganga frá líf-
inu og inn í ógæfu myrkursins
og leyndardóm dauðans.
Er við höfðum gengið um
stund, komum við í rjóð'ur eitt
all-stórt, og stóð lítið hús í miðju
rjóðrinu, og minnti það helzt á
lítið en snoturt sumarhús. Við
gengum inn, og voru þrjú her-
bergi í húsinu fyrir utan eldhús
og forstofu. Birtan, sem var inni
í húsinu, var svo einkennileg;
hún minnti á birtu mánans, en
það gat ekki verið, því það var
ekkert- tunglskin úti. Míríam sá
að ég var undrandi vfir ljósinu,
því ég gat ekki séð neitt, sem
lýsti upp húsið. Hún sagð'i því
og hló:
„Ég safnaði saman silfurgeisl-
um mánans til að lýsa upp hús-
ið mitt“.
„Já, ég sé það“, sagði ég og
hló, því ég tók orð hennar sem
gaman.
Hún bauð mér að setjast við
borð eitt, og svo setti hún fram
könnu og tvö glös, hún tók
könnuna og hellti í glösin.
OKTÓBER, 1953
3