Heimilisritið - 01.10.1953, Qupperneq 9

fyrsta kvöldið, sem við hitt-
umst“.
Hún byrjaði að dansa, fyrst
hægt og mjúklega, en svo smá-
jókst hraðinn og dansinn varð
æ tryllingslegri og trvllingslegri.
Loks, þegar síðasti neistinn
slokknaði og ég, það er að segja
líkami minn, var orðinn að'ösku,
hætti hún að dansa, og sneri sér
að mér og sagði:
„Var það ekki gaman? Var
þetta ekki frumstæð og ánægju-
leg athöfn?“
Svo hló hún háðslega og gekk
inn í húsið, inn til ókunna
mannsins.
Eg reyndi allt hvað ég gat að
aðvara hann. En hann sá mig
ekki og heyrði ekki til mín.
Sál mín fær ekki frið. Og aft-
urgenginn reika ég um í heimin-
um, og ég hrópa með' rödd þess,
sem reynsluna hefur: „Varið
ykkur, þið vesalings fáráðu
bræður mínir, á Míríam, því hún
er sál myrkursins og hinn töfr-
andi og seiðandi máttur Lúsí-
fers, í fegurstu konumynd“.
T>ÝI)I) l’ETJTSAGA
Rödd sakleysingjans
SKÓLASTUNbíNNI var lokið í barna-
skólanum í kauptúninu, og börnin hlupu
út til að nota hinar dýrmætu frímínútur.
K’ennarinn virti þau brosandi fyrir sér. Það
hafði snjóað alla nóttina, og nú var tæki-
færið notað til að byggja snjóhús og búa
til snjókerlingar og rennibrautir. I því
sambandi datt lionum í hug, að bezt væri
að atliuga. hvort gaflglugginn uppi á lofti
væri lokaður og ekki hefði snjóað inn um
hann.
En þegar hann kom upp á loftið, rak
hann í rogastanz. Hann hafði ekki búizt
við því, að það væri svona mikill snjór
þar. Það var kominn snjór alveg innst
inn á loftsgólfið. Allt í einu kom snjóbolti
þjótandi inn um gluggann, annar flaug á
eftir og enn fleiri. Þá fór hann að skilja.
Hann hljóp niður og kallaði börnin inn í
kennslustofuna, og það má vel vera, að
l>að hafi verið sterk orð, sem liann við-
hafði, ]>egar hann hélt yfir þeim siðapre-
dikunina út af ]>essu.
..Hver ykkar bvrjaði á þessu?‘ spurði
hann að lokum. Enginn svaraði. en ]>egar
hann spurði því næst, liverjir hefðu átt
þátt í því, leit hann furðu lostinn á þann
urmul handa, sem lyft var upp í loftið.
Það var Lúðvík litli einn, sem rétti ekki
upp höndina.
..Skammist þið ykkar ekki? Er það bara
Lúðvík einn, sem cr saklaus? Komdu nú
liingað, vinur minn, og segðu okkur, hvers
vegna þú hentir ekki snjóbolla upp á
Ioftið“.
Lúðvík liikaði litla stund og klóraði
vandræðalega í gólfið með tánni á skón-
um sínum.
„Jæja ]>á“, sagði kennarinn uppörfandi.
„Hvers vegna?“
,.Af því að — hm — ég hitti aldrei“.
Otto Wonsyld.
OKTÓBER, 1953