Heimilisritið - 01.10.1953, Qupperneq 28

ekki einasta séð umhverfi sitt,
heldur einnig sjálfan sig“.
Við mundum allt í einu — og
þögðum.
„Og maðurinn minn er Ijótur
samkvæmt almennum smekk“,
hélt hún áfram. „Hver, sem ekki
þekkir hann, segir „ótrúlega ljót-
ur“. En auðvitað hefur hann
engan grun um það sjálfur. Hon-
um hefur verið hlíft við spegl-
um“, bætti hún við angurvær.
„Og þó ég feli alla spegla í hús-
inu, þegar hann fær sýn, þá mun
svipur þeirra, sem sjá hann í
fyrsta sinn, leiða hann í allan
sannleika.
Svo þið skiljið, að hann má
ekki fá sýn“, sagði hún með tár-
in í augunum.
Loks fengum við málið.
„Gætuð' þér ekki sagt manni
•yðar, að þér væruð hrædd um,
að hann yrði fyrir vonbrigðum,
fengi hann sýnina aftur. Já, þér
neyddust auðvitað til að gefa í
skyn, að hann liti ekki út eins
og flest fólk gerir“.
„Aldrei“, sagði hún og liristi
höfuðið. „Það myndi eyðileggja
allt. Þér skiljið, maðurinn minn
er svo tilfinninganæmur, einmitt
af því hann er blindur. Og eink-
um gagnvart mér. Hann heldur
því fram, að ég hafi fært fórn,
og þið vitið sjálfar, hvemig hann
hefur hafið mig til skýjanna í
kvæðunum: Til ástarinnar.
En liann álítur, að hann sé
sjálfur mjög fallegur. Annars
hefði ég blátt áfram ekki getað
gifzt honum. Blindur, en falleg-
ur maður — það' er skiljanlegt.
Ég hef sjálf orðið að skýra það
fyrir honum. Þegar hann spvr:
Hvernig gaztu eiginlega gifzt
mér? Þá svara ég: Af því ég elska
þig, og þú ert svo fallegur og
kaiámannlegur. Og af því þú
þarfnast mín, með þín ástkæru,
blindu augu.
Og liann myndi aldrei lifa af-
hjúpunina. Hann, með þessa
fögru sál. I rauninni er það und-
arlegt, að hann, með þessa stóru
sál, skuli leggja svo mikla á-
herzlu á útlitið, sem hann getur
þó ekki gert sér í hugarlund.
Að þessi prófessor skyldi rek-
ast hingað og trufla líf hans
þannig!
En hann verður að halda á-
fram að vera blindur“, sagði hún
ákveðin.
Auðvitað fannst okkur hún
hafa rétt fyrir sér. Og við gát-
um einungis þrýst hönd hennar.
Hún varð að berjast ein.
LAGSKONA mín og ég töl-
uðum um hana á hverjum degi,
en við þorðum ekki að lieim-
sækja hana. Við vissum, að mað-
ur hennar var heima, svo ef til
26
HEIMILISRITIÐ