Heimilisritið - 01.10.1953, Síða 31

Njóttu lífsins
Lítil og létt saga, eítir GEORGES CAROUSSO
HARALDUR og Díana höfðu
lcnt í svolítilli orðasennu á
heimleiðinni, og eins og venju-
lega höfðu þau verið með skæt-
ing út í ættingja hvors annars,
sem ])eim fannst hæði vera sér-
vitrir og hvimleiðir. En þau
urðu brátt sammála um, að með-
an maður er ungur, glaður og
ástfanginn, ætti hann ekki að
trgja sig út af fólki, sem bjó sem
betur fór langt frá þeim.
Þegar Haraldur stöðvaði bíl-
inn fvrir utan smáíbúðarhús
þeirra í úthverfi borgarinnar,
sáu þau glaðlegan, feitlaginn og
smávaxinn mann, með hvítt, lið-
að hár vfir rauðleitu andlitinu,
sianda við útidvrnar og veifa til
þeirra.
„Þetta er laglegt eða Iiitt þó
heldur", kallaði hann glettnis-
lega. „Hérna látið þið Elmer
frænda standa og In'ða, eins og
hanri væri óvalinn farandsali . .“
Haraldur kinkaði vandræða-
lega kolli til Elmers og gotraði
spurnaraugum til Díönu, en hún
var í óða önn að skoða á sér
s ó t r a u ðar negl u rna r.
„Þið ætlið þó víst ekki að
segja mér, að þið hafið ekki átt
v0.11 á mér!“ sagði Elrner frændi
brcsandi.
„Jú, en . .. hm ég .. .“,
stamaði Haraldur, en Díana
tautaði eitthvað í barm sér.
„Jæja“, sagði þessi glaðlyndi
gestur. „Þið skuluð reiða ykkur
á, að ég hlakka til að umgang-
ast ykkur. Þegar maður hefur
verið í tíu ár við demantanámu
í Suður-Afríl:u, er tilhlökkunar-
efni að lifa reglulegu fjölskyldu-
lífi iim stund“.
Haraldur dáðist að því, hvern-
ig Díana tók þessu. Hún útbjó
sérstaklega góða máltíð, hafði
vermouth með matnum og líkjör
með kaffinu, og jafnvel þegar
Elmer frændi lét í það slcína við
matborðið, að hann hefði í
hyggju að dvelja hjá þeirn í
nokkrar vikur, var hún með
sælubros á vör, en Haraldur gat
aðeins grett sig út í annað munn-
vikið.
„Hvar á frændi að sofa?“
spurði Haraldur nokkru seinna.
„1 guðs bænum ekki á dívan“,
greip Elmer fram í fvrir þeirn.
„Eg hef ofnæmi fyrir dívönum,
eftir viðureignina \ ið slönguna
á Súmötru“.
OKTÓBER, 1953
29