Heimilisritið - 01.10.1953, Qupperneq 36

stöfum, opnaðist, og rödd frú
Mirrors bergmálaði í stigagang-
inum.
„Makki! Makki! Þú hefur
gleymt nestinu þínu! .. . Ivjána-
peysan þín“, bætti hún við með
ljúfum rómi, þegar henni var
ekki svarað. Hún beygði sig
fram yfir grindverkið og' sýndi
sig í bládröfnóttum silkináttföt-
um, sem voru síður en svo snið-
in til þess að fela aðdáanlegar
brjóstabungur.
„Góðan daginn“, sagði frú
Stevens vingjarnlega,
„Æ, eruð það bara þér. . . .
Góðan daginn“. Dökkir lokkarn-
ir á frú Mirror hurfu, og dyrnar
lokuðust vandlega.
Frú Stevens hélt áfram að
fægja messingsskiltið góða
stund. Hún varð að gera það
sjálf síns vegna. Annars myndu
þau halda, að hún væri forvitin,
eins og þessi frekjubjálfi sagði.
O, svei því, hún þurfti alls ekki
að vera það. Hún vissi svo sem
nóg um þau nú þegar. Það sáu
þau sjálf um, eins og þau létu
iilum látum hvað eftir annað.
Frú Stevens gekk með reigingi
aftur inn í stofuna.
„Nei, þetta er fullmikið af svo
góðu“, þusaði hún, þegar hún
leit upp í loftið og sá, að það
hafði molnað kalk úr því niður
á gólfið.
Án nokkurra vafninga geklc
hún upp og hringdi dyrabjöll-
unni hjá frú Mirror.
„Vilduð þér ekki koma niður
og sjá“, sagði hún, þegar frú
Mirror kom til dyra, nú í sterk-
rauðum vatteruðum morgun-
slopp. „Það hefur hrunið svo úr
loftinu að það er engu líkara en
að snjóað hafi í stofunni minni.
Alveg er liræðilegt að vita, hvað
maðurinn yðar skellir hurðum“,
jarmaði hún, þegar þær voru á
leið niður.
„En guð — það er voðalegt
fyrir svona- falleg húsgögn eins
og þér eigið — — — það er
stórskemmd á fína teppinu yð-
ar“. Frú Mirror fórnaði höndum.
„Lánið þér mér eitthvað til að
reyna að ná þessu, þá skal ég . . .“
„Blessaðar, það vantaði nú
bara. Það var alls ekki meining-
in“. Frú Stevens kvaðst vel geta
lireinsað þessi kalkkorn . . . hún
hefði bara átt erfitt með að fvr-
irgefa manninum hennar . ..
hann væri víst anzi uppstökkur
. . . stundum. . . .
Því gat unga frúin því miður
ekki neitað.
„Það er . svo vandræðalega
hljóðbært í þessum nýtízku
leiguhúsum“, sagði hún bros-
andi, og fallegur roði breiddist
um kinnar hennar. En það var
fyrst nú að undanförnu, sem
34
HEIMILISRITIÐ