Heimilisritið - 01.10.1953, Qupperneq 39

komin á fáetur, þegar hún heyi'ði
Mirror opna forstofudyrnar
hiyssingslega. Hún lokaði aug-
unum og beið eftir skellinum. En
lrann kom ekki. I stað þess
heyrði hún, að hann læddist var-
lega fram hjá hennar dyrum, og
það voru fyrst útidvrnar, sem
fengu skellinn.
Andartaki síðar hringdi dvra-
bjallan hjá henni. Því var eins
og hvílsað að frú Stevens, að nú
væru miklir atburðir að gerast,
og þegar hún opnaði og sá hána
lithi frú M.irror alveg ótilhafða,
vissi hún hvað klukkan hafði
slegið.
Hún sló samt örvinluð saman
höndum, þegar frú iMirror skýrði
frá því, að nú væri skilnaðurinn
ákveðinn. Hún var að því kom-
in að springa i loft upp af eftir-
væntingu, en frú Mirror vildi
ekki koma inn fyrir. Hún þurfti
að komast sem allra fyrst til lög-
fræðings og liafði svo voðalega
mikið að gera. Frú Stevens var
ekki sein á sér að bjóðast til að
koma með henni upp, svo þær
gætu í sameiningu valið kjól og
undirföt, sem hæfðu í tilefni
dagsins.
Og meðan frú Mirror bjó sig
upp með feimnisleysi hinnar
fögru konu, fræddi hun frú
Mirror á síðustu og verstu tíð-
indum hjúskaparsambúðarinnar:
/----------------------------------s
Þungt þenkjandi prófessor
Prófessor nokkur kom inn til
rakara og settist í stól við hlið-
ina á stúlku, sem var að láta
stytta á sér hárið.
„KIippa,“ sagði hann.
„Já, sjálfsagt,“ sagði rakarinn.
„En ef þér vljið láta klippa yð-
ur verð ég að biðja yður að taka
ofan hattinn."
„Ó, fyrirgefið,“ sagði prófessor-
inn og tók ofan, jafnframt því
sem honum varð litið á stúlkuna
í stólnum við hliðina á sér. „Ég
tók ekki eftir, að það er stúlka
hér inni.“
V.________________________________J
Nú var Makki alveg þúinn að
sleppa sér; hann hafði nýlega
hlustað á fyrirlestur lijá síð-
hærðum framtíðarpostula, sem
hafði gersamlega umsnúið hon-
um. Hann ætlaði að herða vesa-
lings barnið með því að láta það
liggja við opinn glugga á hverj-
um morgni, jafnframt því sem
gera skyldi alls konar þjösnaleg-
ar líkamsæfingar á því. . . . Vík-
ingaleikfimi kallaði hann það . . .
„En eins og þér skiljið, að á
meðan ég er lifandi. . . . Nei, ég
vil ekki lengur búa með svona
. . . svona . . . Herodes!“
Frú Stevens átti ekki orð í
eigu sinni. Að vísu vissi hún til
þess, að svona aðferðir hefðu
gefizt vel, en það kom auðvitað
ekki málinu við. . ..
OKTÓBER, 1953
37