Heimilisritið - 01.11.1955, Síða 9

mörgu leyti breyttur maður. —
En sem sé, ég fór í þessa „veiði-
för“ skömmu eftir að ég kom
heim og eftirgrennslan mín útaf
„svefngöngumálinu“ var eitt af
því fyrsta, sem ég fékkst við upp
á eigin spýtur. Ég var líka fljótur
að komast á sporið eftir að ég
vissi, hver ungi maðurinn og
konan hans voru. Eftir tæpa viku
hafði ég fengið unga manninn
til að játa, að hann hefði sjálfur
varpað konu sinni í árgljúfrin,
en notað sér svefngöngutil-
hneigingu hennai - átyllu. í
áðurefndri Reykjavikurför fékk
hann óyggjandi sannanir fyrir
því, að konan hafði verið honum
ótrú bæði fyrir og eftir giftingu
þeirra. Hann komst aldrei að því,
hver var elskhugi hennar, en af-
brýðisemin varð svo æðisgengin,
að hann missti algjörlega stjórn
á sér, þegar konan játaði allt
fyrir honum, er hann kom heim
um nóttina.
— Þetta var þá blákalt morð,
greip ég frammí.
— Já, svaraði vinur minn.
Blákalt morð.
— En ég minnist þess ekki að
hafa heyrt um þetta. Er ekki
pilturinn undir lás og slá?
— Nei, svaraði vinur minn og
brosti dauflega. Það var ekkert
hægt að sanna á hann. Hann ját-
aði aðeins í einkaviðtali við mig
— og svo . . .
— En hvað þá um þennan
fylliraft, sem þú gafst fimmtí-
kallinn í dag?
— Hann — hann var maður-
inn hennar.
— Nú — þannig — morðing-
inn! Jæja, en gaztu komizt að
hver var elskhuginn? Sá fantur
hefir verið orsökin að þessum
harmleik.
— Já, svaraði vinur minn og
aftur brosti hann dauflega.
— Nú, jæja, — ég gat ekki
dulið forvitni mína. Hver var
hann þá?
— Elskhuginn — vinur minn
var nú grafalvarlegur, reykti
mikið og horfði í reykinn. Að
lokum sagði hann angurværri
rödd: — Elskhuginn var ég sjálf-
ur. — *
Frumort ljóð
Ritstjórinn: „Ortuð þér þetta kvæði sjálfur?"
Pilturinn: „Já, hvert einasta orð.“
Ritstjórinn: „Þá gleður það mig að kynnast yður Einar Benedikts-
son. Ég hélt þér væruð dauður fyrir löngu.“
NÓVEMBER, 1955
7