Heimilisritið - 01.11.1955, Side 60

Júlía heim með Geirþrúði, fóstru
sinni. Næsta atriði fer fram á
götu 1 Veróna. Stephano, sveinn
Rómeós, syngur framan við hús
Kapúletts, þar sem hann býst
við að húsb'óndi sinn sé þar.
Hann vekur Gregóríus og þeir
berjast. Meðan þeir eigast við
koma þeir Mercutius og Tíbalt
og fara einnig að berjast. Ró-
meó kemur og reynir að koma
sættum á, en Tíbalt móðgar
hann svo að þeir berjast, sem
endar með því að Rómeó verður
banamaður Tíbalts. Hertoganum
í Veróna er borin fregnin og ger-
ir hann þá Rómeó útlægan úr
ríki sínu.
IV. ÞÁTTUR
Stofa Júlíu. Rómeó er kominn
þangað á laun til að kveðja Júlíu
áður en hann fer úr landi. Hún
sárbiður hann að fara ekki, en
för hans er óhjákvæmileg. Þeg-
ar hann er farinn koma þeir
Kapúlett og munkurinn inn.
Þeir segja Júlíu, að Tíbalt hafi
óskað þess á dauðastundinni, að
hún giftist París. Þegar þau eru
orðin tvö ein, Júlía og munkur-
inn, segir hún honum, að hún
kjósi heldur dauðann en að skilj-
ast við Rómeó. Hinn brjóstgóði
munkur, sem kemst mjög við
af hugarstríði hennar, segir
henni þá ráðagerð sína, sem
megi verða til þess, að hún geti
orðið eiginkona Rómeós. Hann
fær henni svefnlyf, sem hún á
að taka inn rétt áður en gifting
hennar og París á að fara fram.
Allir munu þá álíta hana deyja:
Munkurinn: „Hátt munu kvein-
stafir hljóma“. Þegar Kapúlett
og París koma inn tekur hún
lyfið og hnígur meðvitundarlaus
í faðm föður síns. Allir álíta að
hún sé dáin.
V. ÞÁTTUR
Grafhýsi Júlíu. Hin fagra mey,
sem syrgð er svo sem væri hún
dáin, liggur á líkbörunum og er
enn meðvitundarlaus. Rómeó
hefur ekki fengið orðsendingu
munksins um ráðagerð hans og
Júlíu og kemur nú inn í graf-
hýsið eftir að hafa yfirunnið all-
ar hindranir á vegi sínum. Yfir-
kominn af harmi tekur hann inn
eitur, en í sama mund kemur
Júlía til meðvitundar. Án þess
að hugsa um eitrið faðmar Ró-
meó hana að sér í fagnaðarsælu.
Rómeó: „Það er ég, Rómeó, Ró-
meó þinn“. Tvísöngur: „Komdu,
við eigum allt lífið framundan“.
Nú minnist Rómeó eitursins og
segir Júlíu, að hann sé að bana
kominn. Henni er lífið einskis-
vert án Rómeós, grípur rýting
og rekur sig í gegn. Elskendurn-
ir deyja í faðmlögum eins og í
harmleik Shakespeares. *
58
HEIMILISRITIÐ