Heimilisritið - 01.11.1955, Síða 51

luz Ali. Kvikmyndajöfurinn var fræg-
ur fyrir skjötar ákvarðanir. Klukkan
fjögur um daginn var búið að senda
tvær tylftir upp í hótelíbúð hans. Klukk-
an sex bauð hann nokkrum löndum sín-
um í „kokteil“, og er þeir höfðu hcyrt
að pnnsessan væri sólgin í Hondiaegg,
voru þeir vissir um, að þcir höfðu aldrei
smakkað neitt bctra. Klukkan sjö sendi
cinkaritan kvikmyndajöfursins símlciðis
pöntun á tíu tylftum af eggjum, sem
afliendast skyldu á flugvcllinum næsta
dag, en þá hélt jöfurinn aftur hcim. Ali
sagðr að því miður væri þetta ckki hægt.
tíu tylftir væri allt sem til væri vestan
Pamírhásléttunnar. Þá tók jöfurinn
sjálfur símann og sagði nokkuð hvass-
yrtur, að hann væri vanur að fá það,
sem hann bæði um.
„Ef hér er um peninga að ræða, herra
Ali . . .“
„Ja, hcrra minn, ef ég sel yður öll
eggin, sem til eru í Evrópu . . .“
„Ég borga tíu dollara fyrir stykkið."
„Þér emð eins höfðinglegur og allir
landar yður, herra. Ég mun senda yður
eggin á flugvöllinn."
Tíu dollarar voru nokkuð rnikið fyrir
stykkið af örverpum, en blöðin mundu
geta þess, og það var góð augjýsing.
# # #
ÞANN hálfa mánuð, sem Hondiaör-
verpin voru að vinna hylli í stórborgun-
um London, San Francisco, New York
og að lokum París, fór Graham aldrei
til Dunderden, þó hann dauðlangaði tii
þess. Einu sinni, áður en verulegur
skriður komst á sölu örverpanna, kom
Rcbecca til London, borðaði með Gra-
ham, fór mcð honum í leikhús, og
komst að því, að hann nryndi vera ást-
fanginn af henni, og í lestinni á leið
heim til Dunderden aftur gerði hún það
upp við sig, að hún bæri sömu tilfinn-
ingar til hans. Þau höfðu einnig minnzt
NÓVEMBER, 1955
á eggjasöluna, en aðeins lítillega:
„Það er einkennilegt, hvað ég fæ mikl-
ar pantanir á örverpum frá Maluz Ali.
Ég er yður mjög þakklát. En Maluz
Ali hefur ekki einu sinni spurt um
verðið, og þar sem ég hélt, að bctra
væri að tala við yður fyrst, þá hef ég
heldur ckki minnzt á það. Og svo cr
annað. Haldið þér að þessi mikla sala í
örverpum haldi áfram? Eg á vtð, ættt ég
að fá mér fleiri hænur?“
„Já, eins margar og þér getið feng-
ið.“
„Jæja, en hvað um það, þctta er ein-
kennilegt," sagði hún og hnyklaði
brýmar. „Hvað skyldu þeir gera vtð
þau?“ Og svo bætti hún við: „Ég sé
þau hvergi í verzlunum."
Hér greip Graham fram í og sagði:
„Þér skuluð krefjast einnar gíneu.“
„Einnar gíneu fyrir tylftina! Eruð
þér frá yður? Vinur yðar fengi slag.
Hann hlýtur að vita að fjórir shillingar
er sanngjamt verð.“
Graham hló.
„Fyrirgefið, en þér skilduð mig víst
ekki fullkomlega. Hálfa gíncu fyrir
stykkið, ekki tylftina."
Hún gapti af undrun.
„Eruð þér gengnir af vitinu?“
„Nei, cn það vill svo vcl til, að ég
vcit, að Maluz fær gíncu fyrir stykkið,
og jafnvel rneira."
„Þá em það þeir, sem hafa misst
vitið."
* # *
ÞEGAR Rebecca sendi Maluz Ali
reikninginn hafði hann fengið fjögur
gross og reikningunnn hljóðaði upp á
239 pund og 8 shillinga. Hún ypptt öxl-
um, þegar hún var að láta hann í um-
slag. Þetta var brjálæði, en Graham
hafði sagt henni að gera það og kaup-
in voru þegar gcrð. Hcnni var sendur
tékkur fyrir upphæðinni stuttu seinna,
49