Heimilisritið - 01.11.1955, Síða 63

óþokkabragð, sem yður hefur
dottið í hug að fremja í dag!“
sagði hann. „Þér hljótið að hafa
haft hugboð um, að þér mynduð
fá makleg málagjöld fyrir svo
heimskulegt athæfi.“
„Mér þykir bara verst, að þér
skylduð koma of snemma,“ svar-
aði Maurice ósvífnislega. „En lát-
ið þér Lindu nú bara fylla yð-
ur með lygasögum eins og hún
hefur áður gert við mig. Þér er-
uð sjálfsagt nógu heimskur til
að trúa því, að hún hafi komið
hingað nauðug. Þér hafið áreið-
anlega varla vatni haldið, þegar
hún þakkaði yður fyrir að bjarga
sér frá því, sem er verra en
dauðinn!“
„Ég banna yður að tala fram-
ar um Lindu Kinlock,“ sagði
Bruce hörkulega. ,,Og ef þér
komið yður ekki burt héðan á
stundinni, skal ég sparka yður
út.“
„Mér þykir moldin rjúka —
og maðurinn vera hraustur og
djarfur,“ sagði Maurice og aug-
xm leiftruðu af hatri. „Ég hef
:síður en svo á móti dálitlum
slagsmálum.“
Bruce gekk að honum — og
hann hörfaði undan.
„Allt í lagi, allt í lagi,“ flýtti
Maurice sér að segja. „Ég skal
fara, en fyrst vil ég láta yður
vita, að ekki er víst að hún segi
yður alltaf rétt og satt frá. Ég
er ávallt fús til að víkja fyrir
þeim, sem betur hefur, og ég hef
ekkert á móti því að þér takið
við henni — en þér verðið að
gera yður það að góðu, að ég var
á undan yður — sá fyrsti. Það
gerir hana ef til vill ekki eins
verðmæta í yðar augum.“
Hann romsaði út úr sér þess-
um óheyrilegu álygum svo hratt
að Bruce gat ekki þaggað niðri í
honum, en nú gat hann ekki sagt
meira, því að hnefi Bruce skall
á höku hans, svo að hann féll á
gólfið.
„Þetta er haugalygi!" hrópaði
Bruce. „Biðjið þér hana afsök-
unar, áður en ég ber yður svo
að þér verðið ekki fær um að
standa upp aftur?“
„Spyrjið hana!“ hreytti Mau-
rice út úr sér. „Ég . . .“
Bruce tók svipu af veggnum
og lét ólina dynja á Maurice af
öllum kröftum. Hann var næst-
um viti sínu fjær, og hann tók
naumast eftir því að mannaum-
inginn bað hann emjadi um
miskunn. Kannske hefði hann
gert alveg útaf við hann ef Linda
hefði ekki komið til skjalanna.
„Bruce!“ hrópaði hún og tók
um handlegg hans. „Bruce, held-
urðu ekki að nú sé nóg komið?“
Þá fyrst henti hann svipunni
frá sér, lyfti upp hálfmeðvitund-
NÓVEMBER, 1955
61