Heimilisritið - 01.11.1955, Qupperneq 38

og þá sá hann hringinn á fingri
hennar.
„Helga — ertu gift?“
Hún kinkaði kolli.
„Hverjum?“
Hún lagði fingur á varir hans
og sagði svo:
„Ekki spyrja, Illugi, við skul-
um gleyma því núna.“
Hann tók undir höku hennar.
„Ég er búinn að bíða svo lengi
eftir þér, Helga —. Þú getur
ekki horfið aftur, núna, þegar ég
hef rétt fundið þig.“
Hún brosti við.
„Illugi. Ég þarf ekki að vera
komin heim fyrr en annað kvöld.
Ef þú vilt, geturðu átt þann
tíma, en svo verð ég að fara.“
Hann kinkaði kolli.
„Tveir dagar eru stuttur tími.“
„Þá skulum við ekki spilla
þeim,“ hvíslaði hún og faldi and-
litið við brjóst hans.
Kvöldið eftir skildu þau. Hann
stóð við bíl hennar og lokaði
geymslunni, þar sem tjaldið lá
vandlega samanbrotið.
„Helga, þetta getur ekki verið
endirinn.“ Hann lagði handlegg-
inn um mitti hennar. „Hafi þess-
ir dagar verið þér það, sem þeir
hafa verið mér-------.“
Hún horfði í augu hans.
„Það veiztu —,“ sagði hún lágt.
,,0g ef þú vilt skal ég hitta þig
aftur.“
„Hvenær?“ spurði hann.
„Hérna —, segjum eftir ár á
sama tíma —?“
„Þú verður búin að gleyma
mér þá,“ sagði hann tónlaust.
„Það er svo langt —.“
Hún lagði hendurnar um háls
hans.
„Við fáum að sjá þá, hvort
okkar gleymir.“
Svo steig hún upp í bílinn og
ók af stað, án þess að líta til
baka.
Litli Austinbíllinn var kominn
upp á ásinn, og Illugi stöðvaði
vélina. Hann kveikti í sígarettu
og leit á úrið. Sennilega var
hann alltof snemma á ferðinni
— hún væri ekki komin, ef hún
þá kæmi nokkuð. Hann reyndi
að halda taugunum í skefjum.
Það var eins og hann væri að
fara á sitt fyrsta stefnumót, svo
óstyrkur var hann. Hann fór að
hugsa um Helgu. Hann hafði
fljótlega komizt að því, hver hún
var, og þá hafði honum fundizt
að bezt væri að gleyma henni —
þetta væri alltof fjarstæðukennt.
Hún var gift þekktum lækni,
sem var miklu eldri en hún, og
einu sinni hafði hann mætt þeim
á götu. Augnablik höfðu augu
þeirra mætzt, en hún hafði lát-
ið sem hún þekkti hann ékki, og
ennþá fann hann hvernig blóð-
36
HEIMILISRITIÐ