Heimilisritið - 01.11.1955, Qupperneq 50

„Ágætt. Ég býð til smá miðdegis-
verðarboðs á morgun, til þcss að halda
upp á útkomu bókar minnar. . . . “
„Þessarar, sem þér senduð mér. Það
var fallega gert af yður. Þakka yður
fyrir. Hún var unt Pamír? Hafið þér
nokkurn tíma komið þangað?"
„Heyrið þér nú Maluz. Auðvitað hef
ég komið þangað.“
„Jæja, jæja, en maður veit aldrei. Þér
eruð svo hugmyndaríkur. Þér gætuð
skrifað svona bók án þess að fara nokk-
urn tíma frá London. Þér hefðuð mcira
upp úr því, og svo er það ekki eins
þreytandi."
„Hugsið þér um að verzla, ég skal
skrifa bækur.“
„Bækur? Ég að skrifa bækur! Ó, þess-
ir brandarar yðar, Allardyce. Nei, nei,
ég er aðeins verzlunarmaður í smáum
stfl. En nú verðið þér að koma og
þiggja glas af madeira hjá mér.“
„Það er ágætt. Ég hef aldrei fengið
cins gott vín og madeirað yðar.“
„Það er ekki sem verzt. Ég skal senda
yður eina flösku fyrir vcizluna."
„Nei, þakka yður fyrir, Maluz,“ sagði
Graham. „Ég vil ekki að neitt dragi
athyglina frá eggjunum.“
* * *
DAGINN eftir veizlu Grahams bauð
lady Allardyce hinum fátæka manni sín-
um (hann bjó á ættarsetri sínu og var
því alltaf banhungraður) út að borða.
Er hún hafði litið lauslega yfír hinn
stóra matseðil, sem yfirþjónninn fékk
henni, fleygði hún honum frá sér með
fyrirlitningu og sagði með yfirlætisrödd:
„Hvað er þctta! Engin Hondiaegg?"
Yfirþjónninn hafði aldrei heyrt á þau
minnzt. Hann varð allur ein afsökun og
sagði:
„Ó, yðar náð, því miður er ekki þeirra
árstíð núna.“
„Vitleysa. Ekki árstíð þeirra. Ef þetta
er ekki árstíð þeirra þá veit ég ekki hve-
nær hún er. Ég fékk þau í gær hjá
Henri.“ (Sumt fólk kallaði „Factice“
nafni yfirþjónsins). Við þetta varð yfir-
þjónninn enn ruglaðri og sagði:
„Við framreiðum aldrei úr frosnum
matvælum."
Er lady Allardyce hafði varað yfir-
þjóninn við að hægt væri að kæra hann
fyrir atvinnuróg, gekkst hún inn á að
snæða rækjurétt, en yfirþjónninn lýsti
yfir, að annað hvort hefði veitingahúsið
eftirleiðis á boðstólum Hondiaegg eða
hann segði upp vistinni.
Barney Cohen hafði boðið forríkum
amerískum kvikmyndajöfur, sem hann
vonaði að réði sig til þess að gera leik-
tjöld fyrir Shakespeare-kvikmynd, út að
borða. Þegar honum var neitað um tvær
tylftir af Hondiaeggjum („Því miður,
herra minn, þetta er ekki þeirra árstíð."
„Þvættingur, ég fékk þau hjá „Factice“ í
í gær . . .“), kvartaði hann hástöfum
yfir afturför hótelsins: „Þetta hótel er
að fara til fjandans. Það er varla hægt
að fá hér lengur nokkuð að éta. Jæja,
jæja. Látið okkur hafa kavíar . . . og
sjáið um að hann sé rússneskur."
Hinn frægi gestur Barney var mjög
forvitinn. Þó að hann ætti fleiri miljónir
en til voru atvinnuleysingjar í heima-
landi hans, var hann eins og flestir
landar hans, einfaldur og hrekklaus mað-
ur. Hann var mjög sólginn í allt nýtt.
Barney vissi að leiðin til að umgangast
ofsaríka Ameríkana var ekki að skríða
fyrir þeim, heldur ganga fram af þeim.
Þess vegna sagði hann:
„Þér þekkið sjálfsagt ekki Hondiaegg.
Þau em ekki komin á markaðinn í New
York ennþá. Þau eru guðdómleg. Ég
held það hafi verið prinsessan, sem kom
þeim á framfæri."
Þetta gerði útslagið. Barney sagði
honum nafnið á innflytjandanum, Ma-
48
HEIMILISRITIÐ