Heimilisritið - 01.11.1955, Side 45

tlokaði við til að hlusta, en gestirnir
hreinsuðu á meðan skurnina hver af
sínu eggi. Hann talaði um Hondia, um
garðhjalla þess í tíu þúsund feta hæð,
um Khana Hondia, konur þeirra og
hina einkennilegu siði þeirra, um hinn
stygga og sjaldgæfa frumskóga-hænsn-
fugl Hondia, Hondia dverghænuna eins
og fuglafræðingar kölluðu fuglinn, og
um það, hvernig mennirnir, sem fæm
í eggjaleitina tækju aðeins eitt egg úr
hverju hreiðri og legðu sig í hina mestu
h'fshættu við að klifra upp að hreiðr-
unum. ,
Henri fylgdist með svipnum á and-
litum gestanna, þegar þeir litu á egg-
In. Hann varð ekki fyrir vonbrigðum.
Allt var þetta fólk vant sjaldgæfum og
Ijúffengum rétmm, en andlitssvipur
þeirra gaf til kynna að bragðið af eggj-
um dverghænunnar frá Hondia væri
eitthvað alveg sérstakt. Þessu bragði,
eins og' öllu ljúffengu bragði, var ekki
hægt að lýsa; kannske mætti segja, að
það væri hið fína innra eðli sjálfs eggs-
ms.
„Mikið betri en lóuegg,“ sagði lady
Allardyce.
Graham vildi fá að vita, hvernig í
ósköpunum gistihúsinu hefði tekizt að
fá þessi egg. Henri hristi höfuðið, en svo
yppti hann öxlum og viðurkenndi að
það væri engin ástæða til annars en hann
segði þeim það. Eftir því sem hann
sagði, var það framkvæmdasamur pers-
neskur innflytjandi með vörulager í
Spitalfields, sem hafði tekið að sér verk-
efnið; eggin höfðu verið flutt með póst-
fluayélinni frá Karachi. Hann nefndi
nafn Persans, Maluz Ali, og að hann
verzlaði venjulega með rúsínur, döðl-
ur o£ aðra slíka framleiðslu frá hinum
nálægari Ausmrlöndum.
* * *
ÞÓ undarlegt megi virðast, þá átti
NÓVEMBER, 1955
það, sem hér hefur verið sagt frá upp-
tök sín í snrá atviki, sem skeði niðri í
Dunderden-sókn nálægt Feverford í
ausmr Kent, en þar hafði Graham dval-
ið yfir helgi hjá vini sínum greifanum
af Hoo; þeir höfðu verið liðsforingjar
saman síðasta ár stríðsins. Greifinn bjó
í fjórum herbergjum í hinu gríðar stóra
húsi ættarinnar. Ein álman var notuð
sem búvéla- og eplageymsla. Hinn hluti
hússins var að hrynja saman. Graham
hafði verið á leið þaðan í bíl sínum
eftir ílla merktum sveitavegum, sem
lágu í allar áttir, sem gerir það svo
erfitt að rata í þessum hluta landsins,
þegar bifreið hans, mjög falleg, mjög
hraðskreið og mjög duttlungafull ítölsk
bifreið, stöðvaðist skyndilega. Þegar
.Graham hafði komizt að raun um að
bensíngeymirinn var fullur, hafði hann
enga frekari löngun til þess að sann-
prófa, hvað væri að farartækinu. Hann
kunni vel við að keyra. Hann hafði
meira að segja ekið í kappakstri og unn-
ið kappakstur, en hann vissi ekkert um
vélar. Hann yfirgaf því vagninn og fór
að leita að síma.
Hann fylgdi símalínu hálfa mílu, og
að lokum kom hann, eftir að hafa
klöngrast yfir limgerði, að fremur Ijót-
um bóndabæ með mjög illa hirtum
garði í kring. Stærðar hundóféti kom
þjótandi fynr hornið á bænum og gelti
og urraði að honum. Graham bjó sig
undir að flýja af hólmi, þegar dyrnar
á bænum opnuðust og út kom stúlka
klædd í samfesting og tók að húð-
skamma hutidinn rciðilega. Þar sem
hann hætti ekki strax, beygði hún sig
niður, tók upp stein, henti honum í
hundinú með nokkrum vel völdum orð-
um og hitti svo að hann hundskaðist aft-
ur fyrir hornið. Hún sneri sér síðan að
Graham, sem hafði hætt við öll flótta-
áform við að sjá áræði stúlkunnar.
43