Heimilisritið - 01.11.1955, Blaðsíða 6

Heimilisritið - 01.11.1955, Blaðsíða 6
Ég sagði honum hispurslaust hvað við hafði borið og þar með, að ég væri ekki myrkfælinn maður, en nú hefði ég orðið verulega hræddur. Bóndinn hlustaði alvarlegur í bragði á frásögn mína og sagði síðan: — O — það er nú svo sem ekkert að óttast. Ekkert mein mun hún hafa ætlað að gera þér, en eitthvað mun hún hafa viljað þér, því þetta hefir ekki komið fyrir áður. — Er ekki nema sanngjarnt að þú fáir að heyra söguna: FYRIR TVEIM árum fékk ungur Reykvíkingur að byggja sumarhús hér upp með ánni, með þeim skilyrðum, að hann tæki ána á leigu til nokkurra ára fyrir visst gjald, en mátti svo ráðstafa veiðiréttinum á eigin spýtur samkvæmt veiðilögunum. Þetta var mjög geðþekkur ung- ur maður, hafði lokið prófi í hagvísindum og var í vellaun- aðri stöðu hjá því opinbera. Þeg- ar þetta gerðist var hann nýgift- ur einhverri fallegustu konu, sem ég hefi augum litið, og eftir því var framkoma hennar og fas til fyrirmyndar í hvívetna. Þau komu í húsið síðla sumars fyrir tveim árum. Konan kom hingað niðureftir á hverjum morgni að sækja mjólk, en maðurinn hennar fór í ána að veiða. Við ræddumst oft við, ég og unga konan, þeg^ ar hún kom eftir mjólkinni. Og eitt sinn, þegar tal okkar snérist um drauma, sagði hún mér, að hún sem smátelpa hefði oft gengið í svefni. — En kemur það aldrei fyrir nú orðið? spurði ég. — Nei, svaraði hún hikandi. Ekki svo ég viti. En síðan ég varð fullorðin hefi ég alltaf bú- ið ein í herbergi — og það get- ur svo sem vel verið að ég hafi ráfað eitthvað um það að nótt- unni! Hún hló glaðlega við síð- ustu orðin. En ég hló ekki. Þetta var ekkert grín. Ég hafði þekkt fólk, sem gekk í svefni og lá við stór- slysi einu sinni. — Hefurðu sagf manninum þínum frá þessu? spurði ég. — Nei, svaraði hún undrandi. Hví ætti ég að vera að því? — Jú, gerðu það, svaraði ég. Ef þú skyldir einhvern tíma ganga í svefni gæti honum orð- ið mjög bilt við að sjá þig. ef hann vissi ekki að þú ættir vanda til þess. Hún íhugaði svar mitt og féllst að lokum á, að segja manni sín- um frá þessu og biðja hann að vekja sig gætilega ef hann yrði 4 HEIMILISRITIÐ
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Heimilisritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimilisritið
https://timarit.is/publication/976

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.