Heimilisritið - 01.11.1955, Síða 35

Bláklukkur
Stutt saga eftir
Hjördísi Sœvar
HELGA ók bílnum út af veg-
inum eftir ósléttum troðningi í
skjól við hólinn og steig út. Hún
gekk alveg í hvarf frá veginum
bak við hólinn og staðnæmdist
á stórri þúfu. Rétt við fætur
hennar lá kvosin — lítil kvos
í hólnum, umlukt kjarri neðan-
til, og í jaðri þess rann lækur,
sem myndaði djúpan hyl áður
en hann hvarf niður hallann
gegnum kjarrið. Hún stóð lengi
kyrr og horfði á sölnað grasið í
lautinni —einhver hafði tjaldað
þar nýlega —.
Hún andvarpaði feginsamlega.
Hún hafði verið hrædd við að
einhver væri þar fyrir. Svo sneri
hún við til bílsins aftur og sótti
tjaldið, svefnpokann og töskuna
og hófst handa.
Hún vann rösklega. Mjúkur
blær júlíkveldsins lék i brúnu
hárinu, og rauð blússan fór vel
við sólbrúnan litarhátt hennar.
Á stuttri stund var tjaldið reist.
Helga kveikti bál á sótugum
hlóðarsteinum og sótti vatn í
hylinn til að setja yfir. Svo sett-
ist hún niður við eldinn. Ekkert
rauf kyrrð næturinnar, sem var
að falla yfir, nema skrjáfið í
laufinu og niður lækjarins —,
og hugur Helgu leitaði aftur í
tímann.
Hún minntist kveldsins sum-
arið áður, þegar hún hafði stað-
ið úti á veginum í ausandi rign-
ingu, og reynt án árangurs að
koma bílnum 1 gang. Að lokum
gafst hún upp. Hún dró tjaldið
út úr bílnum, þakklát fyrir að
það skyldi vera þar, og svo lagði
hún af stað í leit að skjóli og
fann þá kvosina, sem veitti
sæmilegt skjól fyrir vindinum
og regninu. Á meðan hún barð-
ist við að koma tjaldinu upp,
gegnblaut og köld, heyrði hún
reiðilegt bílflaut úti á veginum
— auðvitað komst enginn fram
hjá bílnum. Hún klöngraðist til
baka, rann í moldareðju og datt,
og langaði mest til að gráta.
Bíllinn á veginum flautaði
NÓVEMBER, 1955
33