Heimilisritið - 01.11.1955, Blaðsíða 37

„Hvað heitirðu?“ spurði hún;
þéringarnar höfðu horfið sjálf-
krafa.
„Illugi,“ svaraði hann. „Og
þú?“
„Helga.“
Hvorugt fann þörf fyrir að
kynna sig nánar. Hann fór út og
sótti handklæði í f arangur sinn —
og rétti henni það inn um tjald-
opið. Kynleg tilfinning greip
hana meðan hún afklæddi sig.
Þarna stóð hún, allsnakin, 1
tjaldi lengst uppi í sveit, og fyr-
ir utan stóð alókunnugur maður,
og hún heyrði hvernig regnið
buldi á regnfrakkanum hans.
Hún hnipraði sig saman í tepp-
unum, þegar hún hafði nuddað
sig með grófu handklæðinu, og
fór aftur að skjálfa.
Hann kom inn og stakk log-
andi sígarettu milli vara henn-
ar, og um leið strukust fingur
hans um vanga hennar. Svo
smellti hann kveikjaranum og
leit framan í hana. Augu þeirra
mættust.
Drottinn minn, hvað hún er
falleg, hugsaði hann. Hann lang-
aði til að strjúka votan toppinn
frá enni hennar — hún var svo
lítil og hjálparlaus. Hún sogaði
að sér reykinn, og svelgdist á —.
Hún settist upp og hóstaði, og
teppið rann út af öxlum henn-
ar. Illugi sá móta fyrir boglínum
hvítra brjóstanna í myrkrinu og
ósjálfrátt greip hann um naktar
axlir hennar.Hún færði sig ekki,
en skalf lítið eitt og drap í sígar-
ettunni.
„Ég kann ekki að reykja, 111-
ugi.“ Augu þeirra mættust í
rökkrinu og það fór um hana
heitur straumur. Andlit hans
var grafið við háls hennar.
„Ó, Helga -“
„Ég veit það,“ sagði hún stillt,
með varirnar við eyra hans.
„Þetta hlaut alltaf að ske, ég
vissi alltaf að ég myndi hitta
þig fyrr eða síðar.“
Hann lék að hári hennar með
annarri hendinni.
„Ég hélt að þú værir draum-
sýn fyrst,“ sagði hann. „Nú veit
ég að þú ert raunveruleg, og ég
ætla ekki að sleppa þér aftur.“
Löngu síðar, þegar rigningunni
var slotað og farið var að lýsa
af degi, lá hann og horfði á fal-
legt og friðsælt andlit hennar
sofandi á armi sínum.
Loksins hafði hann fundið
hana, litlu, brúneygu stúlkuna,
sem hann hafði svo oft dreymt
um. Hann hafði bara aldrei
ímyndað sér að veruleikinn yrði
svona líkur draumnum. Hún'
opnaði augun, og þau horfðu
lengi þögul hvort á annað. Svo
teygði hún út höndina og strauk
fingrunum létt um kinn hans —
NÓVEMBER, 1955
35