Læknablaðið - 01.10.1971, Síða 75

LÆKNABLAÐIÐ
219
4) kynning og æfing nýrra aðferða,
5) aukinn þroski og breyting á venjum okkar í samræmi við
aukna þekkingu og breyttar kröfur.
Sjálfsagt kann einhverjum að finnast óþarfi að spyrja, þegar
um er að ræða viðhaldsmenntun sérfræðinga, hvers eigi að afla í
menntun. Svarið hljóti að vera alls þess, sem nýtt er og til bóta horfir
í viðkomandi sérgrein. Þetta er auðvitað rétt, en því miður ekki eins
einfalt í framkvæmd og það hljómar, þó að auðvitað sé frekar hægt
að nálgast þetta mark í ýmsum þröngum sérgreinum, heldur en í
almennum lækningum. Óhjákvæmilegt er að velja og hafna úr öllu
því flóði af fróðleik, sem fram er borinn. Er þá eðlilegt, að hver taki
nokkurt mið af sinni upphaflegu menntun og byggi á henni, enda
ekki ætlrmin með viðhaldsmenntun að afla sér nýrrar sérgreinar eða
undirgreinar. Öllum ætti að vera ljóst af tilraunum sínum til að afla
sér almennrar menntunar og síðar tilraunum við að smáþrengja
menntunarsviðið, að engin leið er að spanna allt, þó að tilgangur
sérhæfingarinnar sé auðvitað að vita meira og meira um minna og
minna. Til þess þó að geta talizt nokkurn veginn gjaldgengur í sér-
grein, er nauðsynlegt að spanna á einhvern hátt skipulega það, sem
sérgreininni tilheyrir á hverjum tíma; ella verðum við ekki sérfræð-
ingar lengur. Og það versta í því sambandi er, að þá getum við ekki
einu sinni fallið til baka á hina almennu læknismenntun okkar og
verið almennir læknar, heldur verðum við aðeins fyrrverandi sér-
fræðingar. Þetta knýr mig til þess að vekja athygli á því, sem er
jafn sjálfsagt og allt annað, sem ég þegar hef nefnt og á eftir að
nefna, að nauðsynlegt er fyrir alla sérfræðinga að viðhalda líka
þekkingu sinni á hinum almennu grundvallaratriðum læknisfræðinn-
ar. Með því er hægt að skoða sérgrein sína á hverjum tíma í ljósi
hins almenna, jafnframt því sem það ætti að skapa okkur mögu-
leika til þess að fylgjast aðeins með því sem félagar okkar, sem
lagt hafa stund á aðrar sérgreinir eru að gera.
Ein af ástæðunum fyrir því, að ég tek að mér að tala um ýmis
efni, sem ég í sjálfu sér hef ekki betri forsendur til að ræða um,
heldur en hver áheyrenda minna oft á tíðum, er sú, að það skapar
mér ástæðu til að hugsa um mál, sem ég ekki hugsa um daglega. Þetta
knýr mig til að afla mér ýmissar viðbótarþekkingar, sem ég kannski
mundi ella láta sitja á hakanum. Vafalaust er ég ekki einn um að
þurfa einhvern hvata til þess að afla mér meiri menntunar og við-
halda menntun minni. Slíkt er almennt viðhorf, að menn hugsa fyrst
og mest um það, sem í askana verður látið hér og nú. Þess vegna
er meginmál, að menn finni þörfina fyrir viðhaldsmenntun i daglegu
starfi og geti notfært sér þekkinguna strax. Ef það tekst ekki, er
hætt við, að áhuginn dvíni og efnið gleymist fljótt. Þetta er almennt
grundvallaratriði í námi fullorðins fólks. Það sækist bezt með því, að
nemendurnir átti sig á vandamálum eða spurningum og leiti að leið-
um til þess að leysa úr vandanum eða svara spurningunum. Ennfrem-
ur verða menn að hafa löngun til þess að læra, því að þeir læra bezt
það, sem þá langar til að læra. Sjálfsagt verður þó að reyna að hafa
áhrif á löngun manna til menntunar ekki síður en til annarra efna,