Læknablaðið - 01.12.1975, Qupperneq 64

122
LÆKNABLAÐIÐ
læknaráði Landsspítalans um að eiga aðild að
tilnefningu manns í þessa nefnd. Telur fund-
urinn slíkt fyrirkomulag óhæfilegt, þar sem
skipuleg verkaskipting sjúkrahúsa virðist ó-
hugsandi án náins samstarfs við lækna og
raunar allt heilbrigðisstarfslið sjúkrahúsanna.
Tillaga III. Aðalfundur L.I. 1971 fer þess
eindregið á leit við heilbrigðis- og trygginga-
málaráðherra, að hann bæti einum manni við
í þá nefnd, sem nú vinnur að skipulagningu
samstarfs sjúkrahúsa í Reykjavík, og verði
læknaráði Landspitalans gefinn kostur á að
gera tillögur um skipun þessa manns.
Tillaga IV. I sambandi við þann iskyggilega
skort heilbrigðisþjónustu, sem víða ríkir nú á
landinu og þau vaxandi vandkvæði, sem blasa
við á komandi vetri, vill aðalfundur L.I. 1971
ieggja áherzlu á eftirfarandi atriði:
a) Fundurinn harmar þann misskilning, sem
fram kemur hjá stjórnarnefnd ríkisspítal-
anna, um stofnun á nýjum stöðum við
Landspítalann til lausnar á vissum vand-
kvæðum dreifbýlisins, og leggur fundur-
inn áherzlu á fyrri ábendingar Læknafé-
lags Islands, að stöður þessar geta aðeins
leyst tiltekinn bráðan vanda í sambandi
við læknisþjónustu dreifbýlisins.
b) Aðalfundur L.I. ályktar að fela stjórn
Læknafélags Islands að vinna að þvi, að
stofnaðar verði þriggja eða fjögurra mán-
aða læknisstöður við deildir stærstu
sjúkrahúsa landsins, sem læknar í dreif-
býli eigi kost á að fá umfram aðra lækna
til þess m.a. að fylgjast betur með nýj-
ungum í lækningum (sbr. 2. mgr. laga
L.I.).
Tillaga V. Aðalfundur L.I. telur aðkallandi
að gera nú þegar framtíðaráætlun um að leysa
skort á hjúkrunarfólki og leggur áherzlu á
þær leiðir, sem aðallega hefur verið bent á til
iausnar í því sambandi:
1. Stækkun og endurskipulagning Hjúkrunar-
skóla Islands.
2. Stofnun nýs almenns hjúkrunarskóla.
3. Stofnun hjúkrunardeildar við Háskóla Is-
lands.
Tillaga VI. Aðalfundur L.I. 1971 bendir á út-
breiddan misskilning, sem fram hefur komið í
fjölmiðlum og víðar í sambandi við ávanalyfja-
og ávanaefnaneyzlu hér á landi. Til þess að
leiðrétta þennan misskilning og tryggja, að mál
þessi haldist í eðlilegu horfi, leggur fundurinn
til við heilbrigðisyfirvöld, að „hypnotica" og
„sedativa“ verði gerð skrásetningarskyld, svo
sem áður hefur komið fram í erindum L.I. til
íieilbrigðisyfirvalda. Verði haft fullt samráð
við L.I. um fyrirkomulag og framkvæmd
skráningarinnar.
Tillaga. VII. Aðalfundur L.I. 1971 telur mjög
aðkaliandi, að settur verði á stofn skóli fyrir
sjúkraþjálfara hið allra fyrsta, þar sem mikill
skortur er á þessum starfskrafti í landinu.
Beinir fundurinn þeim tilmælum til stjórnar
L.Í., að hún geri allt, sem i hennar valdi
stendur, til að slíkur skóli megi komast á
stofn.
Tillaga VIII. Aðalfundur L.I. 1971 ályktar
að fara þess á leit við heilbrigðisstjórnina, að
hún stofni nefnd, sem fjalli um tillögur L.I.
um nýjar stöður við Landspítalann tengdar
læknisþjónustu i dreifbýlinu sbr. bréf til land-
læknis 30.3 1971. Verði nefndin þannig skipuð:
1 fulltrúi frá yngri læknum á 1.—3. ári, 1 full-
trúi frá Félagi læknanema, 1 fulltrúi frá
læknaráði Landspítalans, 1 fulltrúi frá L.l. og
1 fulltrúi frá heilbrigðis- og tryggingamála-
ráðuneytinu.
Tillaga IX. Aðalfundur L.I. 1971 felur stjórn
félagsins að koma þeim tillögum fram við við-
komandi stjórnvöld, að skipulag sjúkraflugs
verði tekið til athugunar með það fyrir aug-
um, að reynt verði að koma þar á fastri skip-
an og að viðurkennt verði, að sjúkraflug sé
þáttur hinnar almennu heilbrigðisþjónustu,
sem tryggður sé með forsjá ríkisvaldsins.
Greinargerö. Það er almenn krafa í nútíma-
þjóðfélagi, að þegnum þess sé ekki mismunað
með tilliti til þess, að þeir eigi allir, hvar á
landinu, sem þeir búa, kost beztu fáanlegrar
læknishjálpar, þegar slys eða alvarleg veikindi
ber að höndum. Auðséð er, að ekki getur verið
um að ræða nema fáa staði á iandinu, þar sem
slík hjálp er fyrir hendi eða þar sem stærstu
sjúkrahúsin eru staðsett. I fjölda tilfella er
raunar um að ræða aðeins einn stað á landinu,
sem býður upp á þá fullkomnustu þjónustu,
þ.e. Reykjavík, og því oft, sem senda verður
sjúkling á suðvesturhornið, þótt önnur sjúkra-
hús séu nær.
Hér er því um að ræða flutningsvandamál
fyrst og fremst, og hefur það að mestu verið
leyst af hendi hingað til af tveimur brautryðj-
endum á sviði sjúkraflugs, öðrum í Reykjavík
og hinum á Akureyri. Hafa þeir af sjálfsdáð-
um tekið að sér órofa vaktskyldu, og verður
það að teijast mannúðarstarf frá hendi þessara
manna. Grundvöllur sjúkraflugsins er hins
vegar algjörlega háður grundvelli annarra
þátta leiguflugs, sem ekki er forsvaranlegt að
treysta á til viðhalds öruggu sjúkraflugi. Al-
mannasamtök, svo sem Slysavarnafélagið, hafa
stutt hér að, en hlutur ríkisins er varla umtals-
verður. Um leið og sverfur að rekstrargrund-
velli sjúkraflugs, verða fleiri og fleiri héruð í
landinu læknislaus og eftir því eykst þörfin á
öruggu sjúkraflugi. Læknar og samtök þeirra
gera sér ljósa grein fyrir Því, hvílíkt nauð-
synjamál hér er um að ræða og telja óhugsan-
legt, að þjónusta þessi verði af einhverjum
ástæðum minni eða óöruggari en verið hefur
og telja, ekki sízt með tilliti til áðurnefndrar
fækkunar lækna úti á landi, að sjúkraflugið
verði að bæta og gera eins öruggt og nútíma-
tækni leyfir. Máli þessu verður varla tryggður
framgangur nema með því móti, að tekið verði
fram í lögum, hver skylda ríkisins skal vera í
þessu efni. Athyglisvert er, að ekki er minnst
einu orði á sjúkraflug í tillögum heilbrigðis-