Læknablaðið - 15.01.1996, Blaðsíða 79

RURORIX
móklóbemíð
Þunglyndislyf með einstæða eiginleika:
• Skjótur og góður árangur
við þunglyndi með eða án kvíða12
• Eykur athygli, einbeitingu og minni
hjá ungum sem öldnum1345
• Einföld skömmtun,
150-300 mg 2svar á dag1
• Fáar aukaverkanir,
lítil áhætta við ofskömmtun167
Meðferð má hefja strax
og hætt er á öðrum þunglyndislyfjum
Nýr styrkleiki:
300 mg
8,9
Stefán Thorarensen
Síðumúla 32 • 108 Reykjavík • Sími 568 6044
Eiginleikar: Móklóbemíö er geðdeyföarlyf.
^ericun lyfsins byggist á því aö þaö blokkar
mónóamínoxídasa-A (MAO-A) sérhæft og
afturkræft. Þetta leiöir til minnkaöra umbrota
noradrenalíns og serótóníns. Lyfið er ólíkt
oldri MAO-blokkurum, sem blokka bæöi
MAO-A og MAO-B óafturkræft, en því fylgir
ftætta á hækkuðum blóðþrýstingi við inn-
töku týramíns (m.a. í osti). Aögengi lyfsins
v*ö langtímanotkun er allt aö 90%. Blóð-
Þéttni nær hámarki um 1 klst. eftir inntöku,
Oreifingarrúmmál er nálægt 1,2 1/kg og
Próteinbinding í plasma er u.þ.b. 50%.
Helmingunartími í blóði er 1-2 klst. og leng-
‘st lítillega meö vaxandi skömmtum. Umbrot
'yfsins eru háö skömmtum, þaö oxast nær al-
Sjörlega í óvirk umbrotsefni, sem skiljast út í
nýaim.
Ábendingar: Geödeyfð, aöallega innlæg
geödeyfö. Erfiö eöa langvarandi útlæg geö-
tleyfö.
Erabendingar: Bráö ruglun (confusio ment-
ts)- Ofstarfsemi skjaldkirtils.
Pheochromoc>ioma. Samtímis notkun seleg-
■ftns. Ofnæmi fyrir innihaldsefnum lyfsins.
Meöganga og brjóstagjöf: Takmörkuð
reynsla er af notkun lyfsins hjá þunguöum
konum, en í dýratilraunum hefur aukin
hætta á fósturskemmmdum ekki komiö í
Ijós. Lyfiö útskilst í brjóstamjólk, en hætta á
áhrifum á barnið viröist ólíkleg viö notkun
lyfsin í venjulegum skömmtum.
Aukaverkanir: Algengar(> 1%): Svimi, höf-
uðverkur, ógleði, niöurgangur og svefntrufl-
anir. Sjaldgœfar (0,1-1%): Slappleiki, blóö-
þrýstingslækkun, bjúgur, breytingar á bragð-
skyni, lystarleysi, meltingartruflanir, munn-
þurrkur, rugl og óróleiki.
MilUvcrkanir: Milliverkun við týramín hef-
ur ekki klíníska þýöingu, en þó er mælt meö
því, aö lyfiö sé tekiö inn eftir mat. Címetidín
hægir verulega á umbrotum lyfsins og getur
þurft aö minnka skammta móklóbemíðs um
helming viö samtímis gjöf þessara lyfja. Lyf-
iö getur aukið áhrif adrenvirkra lyfja. Lyfið
eykur áhrif íbúprófens og morfínlíkra lyfja.
Hefja má meöferö meö öðrum geödeyföar-
lyfjum (m.a. þríhringlaga lyfjum) strax þegar
notkun móklóbemíðs hefur veriö hætt og öf-
ugt.
Varúð: Hjá sjúklingum meö skerta lifrarstarf-
semi þarf aö minnka skammta. Sjálfsmorös-
hneigö getur aukist í upphafi meöferðar.
Skammtastæröir handa fullorönum:
Venjulegur byrjunarskammtur er 300 mg á
dag, venjulega gefið í tveimur til þremur
deiliskömmtum. Gera má ráö fyrir, aö full
verkun fáist eftir 4-6 vikna meöferð. Þegar
árangur kemur í Ijós má lækka skammtinn.
Hámarksdagskammtur er 600 mg á dag.
Taka á lyfið inn eftir máltíö. Sjúklingum með
skerta lifrarstarfsemi veröur að gefa minni
skammta en hér hafa verið nefndir.
Skammtastæröir handa börnum: Lyfið er
ekki ætlaö bömum yngri en 12 ára.
Innihaldsefni: Hver tafla inniheldur:
Moclobemidum INN 100 mg eða 150 mg eöa
300 mg.
Pakkningar og smásöluverö frá 1. 11.
1995: Töflur 100 mg: 30 stk. (þynnupakk-
aö): 2.222 kr; 100 stk. (þynnupakkað): 6.212
kr. Töflur 150 mg: 30 stk. (þynnupakkaö);
2.812 kr.; 100 stk. (þynnupakkaö): 8.397 kr.
Töflur300 mg: 30 stk. (þynnupakkað): 4.749
kr.; 60 stk. (þynnupakkaö): 9.106 kr.
Greiöslufyrirkomulag: Elli- og örorkulíf-
eyrisþegar greiöa fyrstu 150 kr. af veröi lyfs-
ins og 5% af því sem eftir er aö hámarki 400
kr. Aörir greiöa fyrstu 500 kr. af veröi lyfsins
og 12,5% af því sem eftir er aö hámarki 1.500
kr. Ef verö á samheitalyfi er hærra en við-
miöunarverö þá greiöir sjúklingur aö auki
muninn á smásöluveröi og viðmiðunarverði.
Afgreiöslutiiliögun: I leimilt er aö ávísa lyf-
inu til 100 daga notkunar í senn.
Hcimildir: 1. Fitton A et al. Drugs 1992; 43
(4): 561-596. 2. Angst J et al. Psychoph-
armacology 1992; 106 (Suppl): 109-113- 3-
Hannes Pétursson. 3rd International
Symposium on Moclobemide, Vienna 29-
31/3 1992. 4. Wesnes KA et al. J Neural
Transm 1989; Suppl 28: 91-102. 5. Allain H
et al. Psychopharmacology 1992; 106
(Suppl); 56-61. 6. Hetzel W. Psychoph-
armacology 1992; 106 (Suppl): 127-129. 7.
Chen DT, Ruth R. Clin Neuropharmacol
1993; 16 (Suppl 2): 63-68. 8. Amrein R et al.
Psychopharmacology 1S>92; 106 (Suppl): 24-
31. 9. Dingemanse J. Int Clin Psychoph-
armacology 1993; 7 (3-4): 167-180.