Læknablaðið - 15.01.1996, Side 80

tenoxíkam
Nýjar ábendingar:
♦ Festumein (extraarticular inflammation)
♦ Tíðaverkir
♦ Verkir eftir skurðaðgerðir
Ein tafla=
Einn dag-
skammtur
m
Verkjastillandi og bólgueyðandi
lyf sem fer ó kostum:
Stillir verki fljótt'
Eyðir bólgu allan sólarhringinn
Veldur sjaldan magaóþægindum
Tekið einu sinni ó dag
Handhægar pakkninga
fyrir gigtarsjuka og ald
ar
raðð4
Stefán Thorarensen
Síðumúla 32 • 108 Reykjavík • Sími 568 6044
Eiginlcikar: Lyfið minnkar myndun
prostaglandína í líkamanum. Þaö hefur
l>ólgueyðandi, verkjastillandi og hitalækk-
andi verkun. Frásogast vel frá meltingar-vegi
og er próteinbinding um 99% í plasma.
Helmingunartími er u.þ.b. 65 klst. Lyfið skilst
út í galli og þvagi sem umbrotsefni.
Ábendingar: Iktsýki, hryggikt (spondylitis
ankylopoetica), slitgigt, þvagsýrugigt.
Skammtímameðferð við vægum eða meðal-
vægum bráðum festumeinum (extraarticular
inflammation). Tíðaverkir. Verkir eftir skurð-
aðgerðir.
Frábendingan Ofnæmi fyrir lyfinu. Notist
ekki, hafi sjúklingur fengiö bólgu í nefslímu,
astma eða útbrot af völdum acetýlsalicýlsýru
og annarra skyldni lyfja. Bólgur í maga eða
sár í maga eöa skeifugörn. Sjúklingar, sem
gangast undir svæfingar og skuröaögeröir,
vegna aukinnar hættu á nýrnabilun og blæð-
ingu.
Meöganga og brjóstagjöf: Lyfið er taliö
geta haft áhrif á fóstur og skal því ekki not-
að á meðgöngu nema brýna nauðsyn beri til.
Óvíst er hvort lyfið skilst út í brjóstamjólk.
Varúð: Varúðar skal gæta við gjöf lyfsins hjá
sjúklingum með nýrnasjúkdóma, lifrarbilun,
hjartabilun og þegar Iyfið er gefið samtímis
þvagræsilyfjum og lyfjum, sem hafa eitur-
verkun á nýru.
Aukaverkanin Brjóstsviði, ógleði, verkir
fyrir bringspölum. Magasár og magablæðing-
ar hafa komið fyrir. Ökklabjúg og lækkun
haemoglobins og haematokritar, óháð blóð-
tapi, hefur verið lýst. Transamínasar, blóður-
ea og kreatínín geta hækkað í sermi. Húðút-
brot.
Miliiverkanir: Vegna mikillar próteinbind-
ingar lyfsins eykst verkun annarni lyfja, sem
próteinbindast, t.d. sykursýkilyfja til inntöku
og blóðþynningarlyf)a.
Ofskömmtun: Einkenni ofskömmtunar eru
ógleöi og uppköst, svimi, hreyfingarleysi og
sjóntruflanir. í alvarlegustu tilvikum meðvit-
undarleysi og krampar. Lifrar- og nýrnabilun
ásamt blóðfiagnafæö hefur verið lýst.
Skammtastæröir handa fullorönum:
Töflur. 20 mg á dag. Við Iangtímanotkun má
reyna að minnka skammta í 10 mg á dag.
Við bráða þvagsýrugigt má gefa 40 mg á dag
í 2 daga og síðan 20 mg í 5 daga. Vtð tíða-
verkjimi: 20-40 mg einu sinni á dag. Stungu-
lyfsstofn: 20 mg gefin í æð eða í vöðva einu
sinni á dag fyrstu 1-2 daga meðferöar. Síðan
er lyfið gefið í töfluformi. Við verkjum eftir
skurðaðgerðir: 40 mg á dag, gefið í vöðva
eða í æð í allt að 5 daga. Hefja má meðferð
með 40 mg á dag í 1-2 daga og gefa lyfið síð-
an í formi taflna.
Skammtastæröir handa börnum: Lyfiö er
ekki ætlað börnum.
Athugiö: Fullbúið stungulyf skal notað þeg-
ar í stað.
Innihaldsefni: Töflur; Hver tafla inniheldur
Tenoxicamum INN 20 mg. Stungulyfsstofn
20mg/hgl, iv, im; Hvert hettuglas inniheldur:
Tenoxicamum INN 20 mg. Leysir fylgir:
Aqua ad iniectabilia amp. 2 ml. Stungulyfs-
stofn 40 mg/hgl, iv, im; Hvert hettuglas
inniheldur: Tenoxicamum INN 40 mg. Leys-
ir fylgir: Aqua ad iniectabilia amp. 2 ml.
Pakkningar og smásöluverö frá 1. 11.
1995: Töflur: 10 stk. (þynnupakkað): 881
kr.; 30 stk. (skammtari): 2.436 kr; 60 stk.
(skammtari): 4.719 kr. Stungulyfsstofn iv, im;
(hgl. 20 mg + leysir amp. 2 ml) x 5: 2.295 kr.;
(hgl. 40 mg + leysir amp. 2 ml) x 5: 2.673 kr.;
Grciöslufyrirkomulag: Elli- og örorkulíf-
eyrisþegar greiða fyrstu 150 kr. af verði lyfs-
ins og 10% af því sem eftir er, að hámarki
800 kr. Aðrir greiða fyrstu 500 kr. af veröi
lyfsins og 25% af því sem eftir er, að hámarki
3.000 kr. Ef verð á samheitalyfi er hærra en
viðmiðunarverð þá greiðir sjúklingur að auki
muninn á smásöluverði og viömiðunar\'erði.
Afgrciöslutilhögun: Heimilt er aö ávísa lyf-
inu til 100 daga notkunar í senn.
Heimildir: 1. Todd PA, Clissold SP. Drugs
1991: 41 (4): 625-648. 2. Moser U et al.
Scand J Rheumatol 1989; 80: 71-80. 3.
Winterer W. Eur J Clin Res 1994; 5: 125-134.
4. Wörnert M et al. Lakartidningen 1991; 88
(3D: 3173-4.