Helgafell - 01.06.1942, Qupperneq 47

LIFENDUR OG DAUÐIR
181
anna. Og hamingjusöm mætti sú kona
vera, sem ekki ætti verra atlæti hjá
eiginmanninum en vélin hjá Sæ-
mundi. Hann veik vart frá henni, nótt
né nýtan dag, og annaðist hverja þörf
hennar með gleði. Stöðugt var hann
að smyrja hana, þreifa á henni, hvort
hún hitnaði ekki um of, þukla á henni,
hátt og lágt, fága hana með tvisti,
þurrka af henni með klút, sínum eigin
vasaklút. Enda gljáði á skrokkinn á
henni — eins og gull. Skrokkurinn á
Sæmundi gljáði líka, einkum andlit-
ið, og það var hreint undur, hvað þeim
svipaði saman, vélinni og honum. Það
var með þeim hjónasvipur.
Rétt seinna var kominn vetur og
þennan vetur bar það til tíðinda,
að Sigurþór fiskimatsmaður veiktist.
Læknir, lækna sjálfan þig, hugsaði nú
víst einhver í hjarta sínu, eins og
Nazaredarnir gömlu á dögum Krists,
en Sigurþóri fór sem lausnaranum:
öðrum gat hann hjálpað, en sjálfum
sér gat hann ekki hjálpað. Þetta var
krabbi, sem að honum gekk.
Hann lá lengi í rúminu og veslaðist
upp. Hann varð ákaflega horaður,
þegar fram í sótti, gat ekki borðað
mat, varð að láta sér nægja það, sem
þynnra var: loftið eitt. Það var átak-
anlegt að horfa upp á þetta, og allir
á Sandeyri tóku það nærri sér, mest
fékk það þó á Sæmund. Hann kom til
hans svo oft sem hann gat, ef ske
kynni, að hann gæti eitthvað gert, en
hann gat ekkert gert, bara vanrækt
vélina sína, og það verkaði ekki sem
læknisdómur á Sigurþór.
,,Ég sá það strax á þér, Sæmundur,
þegar þú komst til mín meiddur upp
ur sjónum, að þú hafðir góðan mann
að geyma,“ sagði Sigurþór einn dag-
inn, og var þá mjög af honum dregið.
,,0, seiseiseisei," andvarpaði Sæ-
mundur, og fannst hann nú hvorki
mega segja já né nei, þrátt fyrir þau
ummæli ritningarinnar, að einmitt svo
skyldi ræða manns vera.
,,Það er dagsanna,“ hélt Sigurþór
áfram. ,,Og nú langar mig til þess að
biðja þig einnar bónar og hún er sú,
að þú haldir undir eitt hornið á kist-
unni minni, þegar mér verður skuss-
að hérna út fyrir hann Skuggavald.“
Nú munaði minnstu, að Sæmundur
gréti, og það hafði hann þó ekki gert
síðan hún Gunna, kærastan hans,
sveik hann fyrir röskum þrjátíu árum.
,,Það er ekki víst hver annan gref-
ur, Sigurþór,“ kjökraði hann. ,,En
farir þú á undan mér, þá — ja, það
mætti nú ekki minna vera en ég gerði
þetta fyrir þig.“
,,Þakka þér fyrir, Sæmundur**,
hvíslaði fiskimatsmaðurinn og rétti
honum aðra stóru læknishöndina sína,
sem nú var holdlaus orðin, köld og
rétt steindauð. Skömmu seinna gaf
Sigurþór upp andann.
Þetta var í janúarmánuði og mikill
snjór á jörðinni, allt niður í flæðar-
mál. Frost var einnig og stundum
stormur þar að auki, svo snjórinn
rauk. Síðan var það eina nóttina, að
vonda veðrið lagðist í fótinn á Sæ-
mundi, þann sem meiðst hafði. Það
hljóp í hann gikt, ákaflega svæsin.
Þetta var nóttina fyrir jarðarfarardag-
inn, og um morguninn var giktin enn
í algleymingi og Sæmundur haltur, er
hann kom á fætur, næstum ófær til
gangs. Samt lagði hann af stað með
líkfylgdinni og hélt undir eitt horn
kistunnar, ætlaði sér ekki að láta und-
an, beit á jaxlinn og — ja, það verð-
ur að segja sem satt er — bölv-
aði í hljóði. Að það kæmi svo að
haldi ? Nei, ónei, því miður. Sæmund-
ur varð að setjast niður. Hins vegar