Helgafell - 01.06.1942, Blaðsíða 50

184
HELGAFELL
eftir útlitinu að dæma ekki verða fyrr
en að ári. Fyrr mundi þá heldur ekki
hafizt handa um byggingu nýs graf-
reits á Sandeyri. Nei, því sóknar-
nefndarmaSurinn hafSi uppgötvað
lögmál hinnar svonefndu byggingar-
lukku. Það hljóðaði svo: ByggSu
skuldlaust. Og enginn skyldi ætla, að
sá maður gerðist lögbrjótur.
Nú var það sízt í huga Sæmundar
að grípa til annarlegra ráða sjóði sín-
um til framdráttar, enda ráðalaus
með öllu, og sótti hann nokkur dapur-
leiki.vegna þess hversu til haíðitekizt,
og gat ekki af látið að binda við þetta
þankann. Slíks sinnis rölti hann niður
á bryggjuna einn síns liðs. Þá var lið-
ið af hádegi. MaSurinn nam staðar á
bryggjuhausnum og sá út á fjörðinn.
Svo hafSi hann raunar gert dag hvern
að kalla, síðan hann festi byggð sína
hér. Hann dýrkaSi enn sem fyrr hið
salta vatn og mundi alltaf gera. Heil-
ög sjón mátti það heita, sumarblátt
hafið, eins og það birtist nú, undir sól
heiðríkjunnar, já, sannkölluð hugbót
að horfa á það og finna ramman eim
þess leggja sér fyrir vit. Þeim var það
vart láandi, formönnunum, þó þeir
tækju heimboð þess fram yfir messur
og dans, já, þó þeir gleymdu land-
menningunni og því, hversu hún þjáð-
ist af kirkjugarðsleysi. — EitthvaS af
þessu hugsaði Sæmundur, þar sem
hann stóð, kannske allt. Sáttfýsin
blómstraði í honum, — eins og útsæð-
iskartafla í fjósbás. Hún tók að lýsa
út úr svip hans, slá út um hann bók-
staflega.
Þá er það, að þeir Þorbjörn bóndi
og Frankó koma í Ijós upp á götunni.
Þeir stefndu í átt til Sæmundar. Nú
skyldi maður ætla, að Sæmundur
gæfi þessu lítinn gaum, svo sem hug-
arástandi hans var nú varið, en því
fór þó fjarri. Hann hafði frá upphafi
kennt ýmugusts af manni þessum hin-
um svartbrýnda og hundi hans. Þeir
minntu hann stöSugt á það, sem hann
helzt vildi gleyma: ÞjóSríkiS Spán og
þegna þess. Ósjálfrátt hnyklaði hann
brýrnar og dró hendurnar úr buxna-
vösunum. Ekki svo að skilja, að hann
byggist við árás, nei, en hann gekk
eins og allur úr jafnvægi, varð óstöð-
ugur á fótunum.
Þorbjörn fór sér hægt, en hann
nálgaðist eigi að síður. Nam staðar
öðru hvoru, leit fyrirlitningaraugum á
eitt eða annað, sparn við því fæti laus-
lega, spýtti á það. Hundurinn tölti á
undan honum í krókum, hringuðu
skotti, sperrtum eyrum. Óvirti hvern
hlut, sem á vegi hans varS — á sinn
hátt — hagaði sér mjög í samræmi við
húsbóndann. AS síðustu kom hann
þar að, sem Sæmundur stóð. Hann
þefaSi af buxnaskálm mannsins, hljóp
eitt skref áfram, lyfti hægra afturfæti
og vætti skálmina. SíSan afgreiddi
hann tóma olíutunnu á sama hátt.
Sæmundi hraut blótsyiði af vörum,
hinum geðprúða manni, bræðin hrifs-
aði í hann krumlu sinni og skók hann
til, en hann stillti sig.
,,Hann er illa vaninn þessi hundur
þinn, Þorbjörn. Þú ættir að farga hon-
um,“ kallaði hann til fjáreigandans,
það var allt og sumt, og var lítilshátt-
ar skjálfti í röddinni.
Þorbjörn nam staðar af skyndingu,
svo sem hann uppgötvaði það fyrst
nú, að ljósamaðurinn mundi lífi gædd
vera, en ekki olíutunna eða fiskvagn.
,,Ætlarðu að halda því fram, að þú
þekkir hund frá kind, skötuselurinn og
hvalþjósin, og þar að auki aS-að-aS-“
Hann fann ekki orðið í augnablikinu,
en náði síðan tangarhaldi á niðurlagi
klausunnar: „Viltu gera svo vel og