Frúin - 01.01.1963, Blaðsíða 6

Frú Hildur tvítug, nýorðin ljósmóðir.
upp mynd af starfi ljósmóður í af-
skekktu héraði fyrir um það bil 30
árum. En þessi frásögn er ekkert
einsdæmi og margar slíkar ferðir
við svipaðar aðstæður fór ljósmóðir-
in, sem hér um ræðir, Hildur Jóns-
dóttir í Þykkvabæjarklaustri í Álfta-
veri, á 34 ára ljósmóðurferli sín-
um. Hún var gift Sveini Jónssyni
frá Hlíð í Skaftártungu og var hann
lengst af bóndi að Þykkvabæjar-
klaustri, en þar er Hildur fædd og
uppalin. Alls átti hún þar heima i
50 ár. Ljósmóðurumdæmi hennar
var Álftaver, en einnig gegndi hún
víðar á tímabili, m. a. í Meðallandi
um 5 ára skeið. Er Hildur lét af ljós-
móðurstörfum fluttist hún til Reykja-
víkur, en nú hin síðari ár hefur hún
verið búsett að Grafarholti í Mos-
fellssveit. Þangað sótti blaðamaður
„Frúarinnar" hana heim fyrir nokkr-
um dögum.
Hildur er nú aldurhnigin, komin
yfir sjötugt. Hún er ein þeirra
kvenna, sem unnið hafa líknarstörf
á kyrrlátan hátt, albúin hvenær sem
er og hvernig sem aðstæður eru.
Ekki einungis fólki, heldur og líka
málleysingjum. Um marga skepnuna
hefur hún farið fróandi líknarhönd-
um, ekki einungis við fæðingar, held-
ur einnig þegar margs konar sjúk-
dóma hefur borið að höndum. í flest-
um tilfellum hefur hún getað bætt
úr þrautum þeirra, er í hlut hafa átt.
Hildur hefur margþætta lífsreynslu
að baki sér og kveðst sjálf horfa yf-
ir farinn veg með frið í hjarta, og
segist ekki vilja hafa misst af neinu
því, er á daga hennar hefur drifið.
Ekki einu sinni Kötlugosinu.
Hlýju sokkarnir.
Hildur rifjaði upp nokkrar gaml-
ar endurminningar og hún hafði frá
mörgu merkilegu að segja. Talið
barst aftur að ferðalögum hennar,
er hún var sótt til sængurkvenna.
Hún sagði:
Mér er minnisstætt eitt atvik, er
ég var sótt til konu. Þá þurfti ég
að fara yfir Kúðafljót, eins og svo
oft kom fyrir. Fylgdarmenn mínir
urðu að hrinda hestinum niður í
álana, vegna þess að hann var citt-
hvað hræddur og svo urðu þeir að
halda honum meðan ég komst á bak,
vegna þess hve hann brauzt mikið
um. f annað skipti vildi það til að
ís brotnaði undan hestinum, sem ég
reið og við fórum bæði i vökina. Ég
ætlaði upp á skörina en þá brotnaði
hún undan mér. Þá var ég hrædd-
ust um að hesturinn færi ofan á mig
í vökinni. En einhvem veginn tókst
fylgdarmanni mínum að draga okk-
ur bæði upp á ísinn og hvorugt sak-
aði. Mér var ákaflega kalt, þegar ég
kom á bæinn, þar sem konan beið
mín. Ég minnist þess, að móðir kon-
unnar, sem var að ala barnið, fór úr
sokkunum sínum og klæddi mig i
þá heita. Það var notaleg tilfinning
að finna ylinn líða um kalda fæt-
urna. Það var oft erfitt að komast
á milli, en slíkt þýddi ekki að víla
fyrir sér. Með Guðs hjálp gekk þetta
allt vel.
Ég var heppin í starfi, meðan ég
var Ijósmóðir. Það kom sjaldan svo
alvarlegt atvik fyrir við fæðingar,
að ég gæti ekki ráðið fram úr því.
Ég lét aðeins tvisvar sækja lækni til
konu, meðan ég var ljósmóðir, enda
var þar ekki hægt um vik. Á tíma-
bili var ekki hægt að ná til læknis
fyrr en á Breiðabólsstað og þangað
var sex tíma reið. Seinna kom svo
læknir á Dyrhólm og svo í Vík. Það
var oft sem æðri handleiðsla stjórn-
aði mér. Venjulega vissi ég hvað ég
átti að gera á réttri stundu. Ég
treysti Guði og konurnar treystu
mér. Þetta var mín mesta hjálp. Ég
hef tekið á móti mörgum börnum.
Hjá einni konu tók ég á móti 12
börnum og mun það vera stærsti syst-
kinahópur, sem ég hef tekið á móti.
Ekki svo að skilja, að konan ætti
ekki fleiri börn, það átti hún, en ég
tók ekki á móti þeim öllum. Fyrsta
barnið, sem ég tók á móti, þá nýtek-
in við starfi um tvítugt, var Sigrún
Eiríksdóttir í Þykkvabæjarklaustri,
nú kona Páls ísólfssonar, tónskálds.
Ég held að mér sé óhætt að fullyrða,
að ég hafi fylgzt með öllum ljósu-
börnunum mínum til þessa dags og
eru þau þó mörg, og mér finnst ég
vera móðir þeirra allra. Þrisvar sinn-
um tók ég á móti tvíburum og það
gekk vel í öll skiptin. Ég tók líka á
6
FRÚIN