Frúin - 01.01.1963, Blaðsíða 22

í HEIMSÓKÍM
HJÁ
Franska telpan Minou kom öllum á óvart
meS hœfileikum sínum, en þó var hún talin
vange'fin í upphafi ... Lesið grein Dag Lén-
ards um sérkennilega breytingu hennar.
UNDRABARNI
Eg veit ekki, hvort lesandinn man
eftir telpunni, sem var á sínum
tíma yngsta ljóðskáld Frakka, henni
Minou litlu. Hún var ,,undrabarn“,
svo að nafn hennar barst á svip-
stundu með blöðunum um heim all-
an, og hún var aðeins átta ára, þeg-
ar sagt var um hana, að hún væri
snillingur. Nú er orðið hljóðara um
telpuna, sem orðin er 13 ára. Margir
munu spyrja, hvort neisti hennar sé
kulnaður, eða hvort hún sé aðeins
að þroskast í kyrrð og einveru til
að koma fram sem fullorðin skáld-
kona.
Margir hafa hug á að fá svar við
þessu, því að Minou skipar sérstakan
sess meðal undrabarna. Saga hennar
er svo furðuleg, að menn geta ekki
annað en haft áhuga á því, hvern-
ig henni vegnar framvegis ...
Masar eins og smáfuglarnir.
Minou Drouet býr hjá uppeldis-
móður sinni í venjulegum leigu-
kumbalda í París. Hún er nýkomin
heim frá Vín, þar sem hún hélt
hljómleika í Mozart-salnum. Hún
lék bæði á píanó og gítar, og hún
lék lög eftir sjálfa sig, sem hún
syngur með á frönsku, ítölsku, ensku
eða þýzku. Minou er hrífandi stúlka,
f jörug og masandi eins og smáfuglarn-
ir hennar, og hreyfingar hennar eru
léttar og tígulegar. Hún er örlítið til-
eyg á öðru auga.
Minou sezt við hljóðfærið, meðan
móðir hennar hirðir um ferðatöskurn-
ar. Það er augljóst, að hún er vön að
leika fyrir áheyrendur, og að henni er
alveg sama, hvort menn hlusta á leik
hennar eða ekki, hún leikur einungis,
af því að hana langar til þess — en að
mínum dómi leikur hún ekki betur en
hvert annað þrettán ára barn, sem
hefur tónlistarhæfileika ...
Frú Drouet ryður nú fatnaði, nót-
um og bókum af tveim stólum, svo
að við getum sezt og rabbað saman.
Minou er líka kjólasýningarstúlka —
og sýnir kjóla, sem hún hefur teikn-
að sjálf.
Hún var talin vangefin.
„Ég fann Marie Noeel (Minou er
gælunafn, sem þýðir „litla kisa“) í
barnaheimili fyrir nokkrum árum,“
tekur frú Claude Drouet til máls.
„Hún var ósjálfbjarga vesalingur,
sem hvorki gat gengið né talað og
næstum blind. Það var alger ein-
angrun hennar, sem gekk mér til
hjarta. Ég var málakennari og hafði
ekki úr miklu að spila, en ég vissi,
að telpunni mundi ekki líða verr hjá
mér en þar sem hún var. Læknarnir
réðu mér frá að taka hana að mér
og stungu upp á, að ég kæmi henni
á hæli fyrir vangefin börn, en ég
fór með hana til Bretagne, þar sem
ég bjó um þær mundir með móður
minni. „Almáttugur Guð, eruð þér
komin til að greftra telpuna hér í
Le Pouliguen?“ spurðu grannarnir,
og sannleikurinn var sá, að fyrstu
árin bólaði ekki á neinum framför-
um. Minou gat setið stundum saman
og starað fram fyrir sig, munnurinn
var alltaf opinn, og ég varð sífellt
að vera að þerra hökuna á henni.
Hún gat einungis etið stappaðan
mat, og ég varð að mata hana, þeg-
ar hún var fimm ára.
En einn daginn gerðist það, sem
varð sælasta andartak lífs míns. Við
höfðum fengið útvarpstæki, og
Minou, sem var ein heima, sat fyrir
framan tækið, svo að hún gæti virt
skínandi hnappana fyrir sér. Þeir
hljóta að hafa vakið athygli hennar,
þótt sjónin væri döpur, því að hún
sneri einhverjum þeirra, og þá hljóm-
aði tónlist um stofuna. Ég veit ekki,
hvernig lostið — því að þetta hlýtur
að hafa verið andlegt lost — hefur
verkað á hana. Ég mun aldrei fá að
vita það, því að Minou var svo lítil
og of vanþroskuð til að geta skýrt
frá því. En þegar við móðir mín
komum heim, ætluðum við naumast
að trúa okkar eigin augum. Minou
var eins og gerbreytt, augu hennar
Ijómuðu, hún reyndi að raula með
tónlistinni, sem fyllti stofuna,
og gerði tilraun til að gera sig skilj-
anlega með hikandi setningum. Það
merkilegasta var, að hún gat ekki
22
FRÚIN